یادداشت shahram hamid37

        بعضی کتاب‌ها را باید وقتی بخوانی که درد داری. بعضی را وقتی که شادی. نوشته‌های عباس معروفی را باید وقتی بخوانی که درد داری و خودت نمی‌دانی چرا. شاید با خواندنشان بفهمی چرا.
به اندازه همه زن‌ها و مردهای تاریخ در حال شکنجۀ، انگار که تقاص تاریخی را پس می‌دهی که خودت در ساختنش نقشی نداشته‌ای اما چون پدرانت در آن سهم بوده‌اند و نتوانسته‌اند از غم مردمان کم کنند پس تو هم محکوم به درد کشیدی.
اصلاً شاید به همین خاطر کتاب‌هایش این‌قدر طولانی می‌شوند و ریز ریز همه جزئیات را توصیف می‌کنند که خواننده را بیشتر عذاب بدهند. فکر کنم خود نویسنده هم می‌داند که چه به حال خوانندۀ فلک‌زده‌اش می‌آورد. برای همین جایی از کتاب می‌نویسد:
این همه رنج، این همه زخم، و این همه غصه کافی نبود که این همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟