لحن و نثر این رمان با تمام کارهای قبلی آقای امیرخانی فرق داره، (شاید چون برای اولین بار ایشون از دید یک زن نوشته بودن) اگه صفحات پایانی کتاب و اون چوپان نبود (وقتی فهمیدم کیه از ذوق اشک ریختم) شاید فکر میکردم در حال خوندن اثر یک نویسنده دیگه هستم. شخصیتهای زن رمانهای آقای امیرخانی رو دوست نداشتم (غیر از مریم من او)، اما لیا به دلم نشست. 
به این کتاب چهار ستاره دادم. دوستش داشتم، هرچند باز هم جای من او رو نگرفت!