یادداشت طیبه اژه ای

        شاید حکمت آن بوده که انسان‌ها جان بسپارند و حماقت‌هایشان در دوران گذرای عمر فراموش شود، اما کتاب‌ها بمانند و جاویدان شوند و با این حساب یک آدم احمق باید خوشحال باشد که بعد از مرگ اثری از حماقت‌های او باقی نخواهد ماند و عجیب آن است که بعضی از این احمق‌ها نمی‌خواهند فراموش شوند. و اصرار دارند که کتابی بنویسند و نسل‌های آینده را هم با شرح حماقت‌های خود عذاب بدهند، تا آن‌ها هم بدانند که چنین احمق‌هایی پیش از آن‌ها زندگی می‌کرده‌اند
(نامه‌ی 66)