بریده‌های کتاب سه‌یده‌وان

آقای یغمایی دبیر ادبیاتمان می گفت: 《در سرزمین بی آدم، دین بی معناست.》

جهان مجموعه وهم آلودی است که به کوه می‌ماند ، باتلاقی است که برای شناختن اسرار آن نباید دست و پا زد، فقط باید زندگی کرد.

پدر می گفت که هر جنگی به خاطر صلح در می‌گیرد و هر صلحی مقدمه‌ای است برای جنگ...

آدم‌ها چه زود حقیر می شوند، لازم نیست پنج سال بگذرد. از همان اول هم خودشان را نشان می دهند.

کاش می شد با یک باران تند همه‌ی کثافت ها را شست و برد در عمق زمین.

نوشافرین:《 سرزمین ما کجاست؟》 گفت: 《هر جا که آدم خوش است، خوش است.》

تا می‌توانی به درخت تکیه کن، روزی همین درخت دار می شود.

مرده اند، مردانی که ندانستند چرا زنده اند!

میرزا حسن سرخ شد و یک نفس حرفش را زد: «با دار و تفنگ که نمی شود بر مردم حکومت کرد باید به دادشان رسید.» و با لحن غم انگیزی ادامه داد: **سایه ترس از مرگ هم بدتر است.**

آرزو میکردم که کاش آدمها میتوانستند مثل مه به هر کجا که میخواهند بروند.

گفتم: 《پدرم می گفت در سرزمینی که جنگ و گرسنگی باشد انواع و اقسام دین و خدا و باور و خرافات به وجود می آید، یادت باشد خدا یکی است و او هم ارحم الراحمین است.》

بچه که بودم خیال میکردم همه چیز مال من است، دنیا را آفریده‌اند که من سرم گرم باشد ،آسمان ،زمین، پدر، مادر، درخت ها، اسبها، کالسکه ها و حتا آن گنجشک‌ها برای سرگرمی من به وجود آمده اند. بعدها یکی یکی همه چیز را ازم گرفتند مایعی در رگ هام جاری بود که می گفت این مال شما نیست راحت باشید.

صدای مردی از کوچه ها به گوش میرسید که انگار برای دل خودش داد می زد و کوه جواب میداد. ماهیهای قرمز حوضخانه حتماً مرده بودند، هوا برفی و سرد بود و من سنگین تر از کوه بودم، لَخت تر از جسد، خالی تر از کوزه، داد بزن، داد بزن ،صدات در دل کوزه می‌پیچد و کوه جواب می دهد.

عطر ماهی تن همه جا را پر میکند و بوی دود و ماهی در نسیم خنکی که میوزد هر رهگذری را جلب میکند. اگر روزی به بهشت بروم تصور میکنم صحنه ی مشابهی را ببینم. آنجا ترجیح میدهم به جای جوی عسل رودخانه ای باشد که در آن ماهیهای تن شنا کنند و به جای آنکه با حوریان بهشتی محشور شوم ترجیح میدهم همسایه ی حسن آقا باشم، مشروط بر آنکه آتش روشن کردن در فضای بهشت ممنوع نباشد. در غیر این صورت شاید مجبور باشم برای خوردن کباب ماهی به جهنم بروم که منقل و آتش در آنجا همیشه به راه است.

آدمی چیزی با خود به جهان نمی آورد و چیزی هم با خود نمی‌برد و چون سایه‌ای نقل مکان می‌کند و هیچ‌گاه در یک منزل نمی‌ماند.

استلا گفت: اوه! من دلی دارم که باید دشنه در آن فرو کرد یا تیر به آن زد. و بدیهی است اگر از تپیدن بازایستد، زندگی من نیز به پایان خواهد رسید، اما می‌دانید که منظورم چیست. در این دل هیچ گونه عاطفه و رقتی وجود ندارد. همدردی و رافت و احساسات، کلمات پوچ و بی‌معنایی هستند.

شیادان و فریب دهندگان عالم در مقایسه با خودفریبان کسی نیستند، من نیز با چنین بهانه هایی خود را فریفتم.

تند و تند دور شدم، حال آنکه با خود می‌اندیشیدم که عمل رفتن از تصور آن آسان‌تر است.

هیوا جلوی پای دختر خورشید بر زمین افتاد. چشمانش را بست و خورشید...خورشید...خورشید با هزاران پرتو نورانی و درخشان از عمق زخم های قلبش طلوع و دنیا را روشن کرد.

نا امیدی چنگال های بلند و ترسناکش را به او نشان داد. هیوا گفت:《از من چه میخواهی؟》 《دلت را میخواهم، دلت...》