بریده‌های کتاب میلاد اقوامی پناه

سعی میکنم خودم را در ۴۰ سالگی تصور کنم. اما مثل این است که بکوشم چیزی را فراسوی این دنیا ببینم.

تجربه‌ام حکم می‌کند که وقتی کسی با تمام قوا می‌کوشد به چیزی برسد نمیتواند. و وقتی با همه‌ی توان از چیزی می‌گریزد، معمولا همان سر راهش سبز می‌شود.

دنیایی که تویش زندگی می‌کنیم اینجور است، آقای ناکاتا. چشمانت را باز کن. فقط بزدل چشم‌هایش را می‌بندد. چشم بستن و پنبه در گوش چپاندن باعث نمی‌شود زمان از حرکت بایستد.

پی می‌برم سکوت چیزی است که عملاً میتوان شنید.

میتوانی تخیل را سرکوب کنی، اما رویا را که نمیشود سرکوب کرد!

مسئولیت از رویا آغاز می‌شود