بریده‌ کتاب‌های مهدی عبدالعلی پور

هان! قاتل سیاه‌‌روی هنر و زندگی! تو را هرگز، یارای زدودن ز خاطر من نیست نقش شمایل او را که چون چشمه جوشانِ فخر و شادمانی بود روزگاری، بر من مسکین

در ژرفِ دیدگانت آمیخته‌ای، سپیدی سحر با سرخی غروب عطرها همه از تنِ تو می‌تراود هم آنگونه که شب سیاه، طوفان می‌زاید

آه، ندای لذت، همی خوانَد، مرا

بسیار گناهکارانیم و اندک توبه‌کنندگان و سبک‌سرانه دگر بار باز می‌گردیم به آغوش گنداب و خوش خیالیم که شورآب‌های حقیر چشم‌هامان، لابد شسته است ننگ پلیدی‌هامان را

اشک‌هایم بر اشعارم فروغلتیدند که شکوفه دادند چون گل‌ها