بریده‌های کتاب مهدی عبدالعلی پور

آزادی از نظر کوروش آزادی جمعی و ملی بود که قومی به جای فرمانبر، فرمانروا باشد و آن در سایه سخت کوشی و تلاش به دست می آمد و دشمن آن رفاه بود کوروش در پاسخ ایرانیانی که به او پیشنهاد می‌کنند که پارسیان برای داشتن آسایش بیشتر، رخت به سرزمین آبادتری بکشند، می‌گوید:《سرزمین‌های آسان، انسان‌های تن‌آسا می‌پرورند. این استعداد به هیچ خاکی داده نشده‌است که میوه‌های خوب و سربازان خوب را با هم تولید کند.》

عشق ورزیدن تا پای جان، به سرزمینی که در زیبایی، شباهت ز تو برده است آفتاب مه‌آلود آن آسمان‌های ابری، چه رازآمیز می‌دمد در روح من جادوی چشمان بد عهد تو

هان! قاتل سیاه‌‌روی هنر و زندگی! تو را هرگز، یارای زدودن ز خاطر من نیست نقش شمایل او را که چون چشمه جوشانِ فخر و شادمانی بود روزگاری، بر من مسکین

در ژرفِ دیدگانت آمیخته‌ای، سپیدی سحر با سرخی غروب عطرها همه از تنِ تو می‌تراود هم آنگونه که شب سیاه، طوفان می‌زاید

آه، ندای لذت، همی خوانَد، مرا

بسیار گناهکارانیم و اندک توبه‌کنندگان و سبک‌سرانه دگر بار باز می‌گردیم به آغوش گنداب و خوش خیالیم که شورآب‌های حقیر چشم‌هامان، لابد شسته است ننگ پلیدی‌هامان را

اشک‌هایم بر اشعارم فروغلتیدند که شکوفه دادند چون گل‌ها