بریده‌های کتاب سیده مهشید عزیزی

روح، راکبِ بدن و سوار بر آن است. اگر در این دنیا می‌خواهی روح را به مقصد برسانی، باید بدن را تیمار کنی تا زمین گیر نشود و تو را از راه باز ندارد.

خوشحال بود که به مراد دلش می‌رسید، اما چرا غصه داشت؟ چرا مضطرب بود؟ چرا آدم‌ها نمی‌توانند یکپارچه خوشحال باشند؟

خودت را در ارادهٔ مولایت رها کن. تو طلب نکن و بگذار او برای تو بخواهد. هر آنچه او بخواهد، همان بهترین مشی‍ّت و تقدیر برای توست. قلب امام آشیانهٔ مشیّت الهی‌ست، به آن اعتماد کن.

بعضی آدم‌ها عالَمشان کوچک است، چه می‌توان کرد!

اینکه گفتی باور کرده‌ای که کارت همین است، اوضاعت همین است و این باور، آسوده‌ات کرده است.

این رسم دیرینهٔ روزگار است؛ سرانجام، چنگال تقدیر، مردمانِ غافلِ بهره‌مند از خورشید را به کام تاریکیِ فراق می‌کشاند.

وقتی که همه چیز را آنطور می‌یابی که می‌خواهی، ناگهان دستی از غیب، همه چیز را به هم می‌ریزد و تو را به این یقین می‌رساند که کاره‌ای نیستی.

هر چیزی رهین وقت خود است. هنگامی که وقتش برسد، خودش به سراغ انسان می‌آید.

من به سرچشمهٔ خورشید نه خود بردم راه ذره‌ای بودم و مِهر تو مرا بالا برد من خَسی بی سر و پایم که به سیل افتادم او که می‌رفت مرا هم به دل دریا برد

انسان، سازندهٔ خویش در عرصهٔ بودن‌هاست. کوه‌های سر به فلک کشیدهٔ درون، همان خواسته‌ها و اراده‌هایی هستند که در طول زمان، رشته رشته در پهنهٔ بی‌کرانهٔ ابدیت انسان نقش می‌بندند.

آدم‌ها کسانی‌اند که تعریف آدم بودن را به آن چه هستند، تقلیل داده‌اند‌. من نمی‌خواهم مثل آنها باشم. آدم‌ها به اصطلاح همان کسانی‌اند که از خویش خبر دارند؛ همان‌ها که زندگیِ این چند روزهٔ دنیا را جدی گرفته‌اند و برای آن می‌جنگند؛ آدم‌های عاقل، باهوش و با درایت که گمان می‌کنند تا ابد در این کرهٔ خاکی زندگی خواهند کرد. خوشا به حالشان! دردِ فهم را نمی‌کشند، رنجِ بلوغِ فکر نمی‌فهمند، و غم و شادی‌شان در دایرهٔ تنگِ داشتن‌ها و نداشتن‌ها تعریف می‌شود.

اگر عقل آن است که رنج و غم دیگران در صفحهٔ زندگیت ناپدید باشد، همان بهتر که دیوانه باشی. اگر عقل آن است که عشق را پس می‌زند و طراوت هستی را از صفحهٔ وجود انسان می‌زداید همان بهتر که نباشد و تو را دیوانه بخوانند.

من در طلب علم آموخته بودم که باید حُر و آزاد باشم. قرآن بشارت داده به کسانی که حرف‌ها و کلمات مختلف را می‌شنوند و از بهترینِ آنها تبعیت می‌کنند. سوره زمر، آیه ۱۷-۱۸

چیزی که انسان متوجه او باشد و توجهش را از امور دیگر سلب کند، الهِ او می‌شود. #کهکشان_نیستی @halqand

وقتی وارد خانه می‌شدیم، تمام قد در مقابلمان می‌ایستاد و احتراممان می‌کرد و در پاسخ به ابهام این رفتار با فرزندانش، می‌گفت: «من اگر به آنها احترام بگذارم، دیگران هم به آنها احترام خواهند گذاشت و ادب و بزرگی در وجود آنها شکل خواهد گرفت.»

اگر طالب حقیقی بودید، به جست‌وجو ادامه دهید. اگر الان به آب نرسیدید، بالاخره زمانی آب برایتان از زمین فوران خواهد کرد. تازه اگر به آب هم رسیدید و درها برایتان باز شد، به همان کم بسنده نکنید؛ بیشتر جست‌وجو کنید و بیشتر بخواهید.

انسان وقتی درک کند که از ابتدا مالک نیست و برای خویش هیچ گونه مالکیّتِ استقلالی قائل نباشد، با از دست دادن متعلقات و هر آنچه آنها را مربوط به خویش می‌داند، دچار تأثر نمی‌گردد.

جرمش این بود که بر خلاف دیگران، به جای تکفیر و ردِ تمامی خلق اللّٰه، با روی گشاده و قلبی صبور به نصیحت و ارشاد آنان روزگار می‌گذراند.

اللّٰه اللّٰه اللّٰه که دل هیچ‌کس را نرنجانید!

رؤیای تأثیر گذاشتن بر دیگران را از سر بیرون کنید. دربارهٔ خودِ مسائل فکر کنید.