بریده‌های کتاب اونجلین با موهای طلایی

من در بهترین حالت، آسیب دیده بودم. اما وقتی با او بودم، حداقل یادم می‌ماند نفس بکشم.

روح او پاره پاره بود، روح من سوخته. اما وقتی با هم بودیم، زخم‌هایمان کمی کمتر درد می‌کردند. وقتی با هم بودیم تحمل گذشته به دردناکی همیشه نبود. وقتی با هم بودیم، حتی یک لحظه هم احساس تنهایی نمی‌کردم.

بهم گفت نباید زیادی نگران از هم پاشیدن باشم، چون روزهای تاریک فقط تا طلوع خورشید می‌مونن.

"عادلانه نیست. زندگی عادلانه نیست." "هیچ کس نگفته عادلانه‌ست." "آره... اما باز هم همه‌مون امیدواریم که باشه."

"دزدکی می‌خزن توی تنت و زمین‌گیرت می‌کنن... خاطره‌های کوچیک رو میگم."

آرزو داشت که معماری مشهور شود. او فقط می‌خواست مانند سایرین باشد.

کریستین تنها کسی بود که به من محبت کرده بود. او با دیدن چهره‌ی ترسناک من پا به فرار نگذاشت. او فراتر از نقاب من، قلب مرا دید. او لایق یک زندگی آزاد و شاد بود ولی من بدون او هرگز شاد نبودم.

اریک پس از یک عمر تحمل رفتار ظالمانه، با دیدن ذره‌ای محبت چقدر مهربان شده بود.

گریه می‌کنی! دوستم نداری! چرا؟ من واقعا آن‌قدرها هم هولناک و بی‌رحم نیستم. تنها چیزی که می‌خواهم این است که مرا دوست بدارند. اگر تو دوستم بداری، مثل یک بره آرام خواهم بود.

من تنها دوست او هستم، ولی اریک معنای دوستی را نمی‌داند. نمی‌داند چطور دوست بدارد، ولی تشنه‌ی دوستی و عشق است. سرانجام روزی به من گفت که عاشق شده و کسی را پیدا کرده که او را به خاطر خودش دوست بدارد.

وقتی آزار می‌بیند، خیلی سنگ‌دل می‌شود.

او فقط می‌خواست که دوستش بدارند ولی هیچ کس در جهان نتوانست نقابش را کنار بزند و درون قلبش را ببیند. در نتیجه، هرگز معنای دوست داشتن را نفهمید.

هیچ چیز کامل نیست. زندگی همینه.

برایم حیرت‌انگیز بود که این‌قدر دلم برای زندگی عادیمان تنگ شده است: کار ساده‌ی ریختن موم توی قالب‌های شمع، تعمیر کندوهای شکسته یا زانو زدن بین آگوست و ژوئن در نیایش‌های عصرگاهی.