بریده‌های کتاب Diana

عشق! این تسخیر جسم و روح و ذهن عجب گزنده، عذاب‌آور و بی اندازه شیرین بود! مانند جرقه‌ی آبی درخشانی که در مرکز الماس‌های نشکن یافت می شود، در قلبش چیزی ظریف، دور از دسترس و ملکوتی جا داشت.

ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد.

ای‌ کاش قبل از اینکه بمیرم، بتوانم فقط یک تپه‌ی خاک کوچک برای خودم داشته باشم.

محبت به بدی اعتنا نمی کند.

نمی خواهم ساکت باشم. تمام زندگی ام ساکت بوده‌ام. اگر بخواهم جیغ می کشم. مجبورم نکنید که بخواهم.

همه‌ی ما کاملا مستعد زندگی با خودخواهی، دنیادوستی و گناه هستیم.

ناامید آزاد است، امیدوار اسیر.

زندگی ام خالی بوده، خالی. هیچ‌چیزی از خالی بودن بدتر نیست. هیچ‌چیز!

بی‌عدالتی آن اتفاق، امشب روحش را سوزاند.

ولنسی نه حسود بود، نه خودخواه. فقط میخواست تپه ی خاک خودش را، چه کوچک و چه بزرگ، داشته باشد.

من بیچاره‌ام، زشتم، مایه ی سرفکندگی‌ام و دارم می میرم.

عادلانه نبود در حالی که هیچ‌وقت زندگی نکرده، مجبور باشد بمیرد.

« ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چنبره می زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است. »

کاش می توانستم خانه ی خودم را داشته باشم، مهم نیست چقدر کوچیک و حقیرانه باشد، فقط مال خودم باشد! ولی خب» با تلخی اضافه کرد، « وقتی نمی توانی طعمه به قلاب کنی، رفتن پی ماهیگیری بی فایده است. »

تنها نکته ای که ولنسی راجع به اتاقش دوست داشت، این بود که اگر میخواست، میتوانست شب ها تنهایی در آن گریه کند.