بریده‌های کتاب باران وفادار

آدم نباید فکر هایش را با وزن کفشهایش سنگینتر کند.

زمان بدجنس است،زمان بدجنس است،دوست دارد هر چیز در لحظه خودش اتفاق بیفتد.

آن چیست در آن چشمها که این قدر عجیب است؟چیست که از آنها باز میتابد،و هم تاریک است ،چون غم در آن هست،هم می درخشد،چون غرور در آن است؟

من ترجیح میدهم شبرو باشم تا اینکه خیال کنم در روز راه می روم.

همه نبوغهای دنیا هم که یک جا جمع شود به چه درد خواهد خورد اگر این حضور دل انگیز و اصلاحگر عشق را به رسمیت نشناسد؟

من با این گوردولوی مهتر که حتی نمی داند وجود دارد یا ندارد همتراز خواهم شد؟ او هم یاد خواهد گرفت...ما هم نمی دانستیم که در این دنیا وجود داریم...حتی وجود داشتن را هم می شود یاد گرفت.

برای ما روز های دیگری وجود ندارد،جز این روزهایی که ما را به سوی گور می برد،برای ما زنده ها و برای شما مرده ها،کاش موفق شوم این روز ها را بیهوده هدر ندهم,از آنچه هستم و از آنچه میتوانم باشم چیزی را تلف نکنم. آنچه دوست دارم،ای مرده،ناآرامی خودم است،نه آرامش تو.

آیا فراموش کرده بود آنچه به این پوسته های فلزی قدرت و تحرک میداد خون گرم آدم ها بود؟