بریده‌های کتاب Amaris

هر کجا که سود شخصی وجود دارد، یک دسیسه وجود دارد.

وقتی از درون شاد نباشی، تظاهر به شادی انرژی زیادی می‌گیرد.

بعضی از احساسات را فقط می‌توان ناخودآگاه و ناخواسته تجربه کرد. پس از اولین باری که ماهیتشان برای همیشه مشخص شد، احساسات هرگز با همان شدت اول دوباره تکرار نمی‌شوند. نه به این دلیل که افرادی که بعدا در زندگی با آن‌ها ملاقات می‌کنیم برایمان اهمیت کمتری دارند، بلکه به این دلیل که ساختار احساسات ما سخت‌تر و محکم‌تر می‌شود و دیگر مانند قبل بی‌پروا و نسنجیده پذیرای تغییر و دگرگونی نیستیم.

مهم نیست که چقدر تلاش کنید چرا که درک تمامیت انسان‌ها امری غیرممکن است.

برای پایان ماجرا فرقی نمی‌کنه داستان از کجا شروع شده. تنها باور و عقیده اهمیت داره: اگه به اندازه‌ی کافی به خوشبختی اعتقاد داشته باشی، تا این حد که خوشبختی رو تو ذهنت تجسم کنی، یه روزی خوشبختی سر‌و‌کله‌ش پیدا میشه.

احساس شادی و خوشبختی از یک دروغ شروع میشه. اگر در باور کردن اون پافشاری کنید، به حقیقت می‌پیونده.

برای شاد زیستن ابتدا باید شاد بودن را در ذهنمان به تصویر بکشیم

در جنگ تنها بدن انسان‌ها از بین نمی‌رود بلکه روحشان هم تکه پاره می‌شود.

برای پیدا شدن لازمه یکمی گم بشی.

درد هر چه را که لمس کند، آن را به مرتبه‌ی خاطره‌ای ارتقاء می‌دهد. درد در ذهن و خاطره‌مان ردپایی از خود باقی می‌گذارد، حال آنکه لذت، تجربه‌ای زودگذر و فانی است. امیل سیوران، تی آر ریچارد هوارد

لبخند نتیجه‌ی یه سفر طولانیه. چهره‌ی هر کسی حاصل یک عمر زندگیه که برای ساختن و نگهداری اون صرف کرده.

مشکل بچه‌ها با آدم بزرگ‌ها همین است: آن‌ها صادق نیستند؛ آدم‌ بزرگ‌ها احتیاج دارند که دروغ بگویند. همیشه نمی‌شود حق با یک نفر باشد و او درست بگوید. اگر کسی بخواهد همیشه حق به جانب باشد، نیاز دارد که دروغ بگوید.

عشق هیچ‌وقت تنها نیست. ترس همیشه کنارشه.

یه سری کارها هستند که فقط به خاطر این انجامشون میدی که کسی گفته بهت انجامش نده.

دروغ زندگی انسان را بهتر و زیباتر می‌کند و از آنجایی که هیچ‌کس حقیقت را نمی‌داند، پس اهمیت چندانی ندارد.

نگه داشتن خشم، زهر است. آدم را از درون می‌خورد. فکر می‌کنیم نفرت سلاحی است که به شخص آزارنده‌ی ما حمله می‌کند‌. ولی نفرت تیغ دودم است. هر آسیبی که با آن برسانیم، به خودمان رسانده‌ایم.

وقتی آرامش پیدا می‌کنی که خودت آن را ایجاد کنی.

همه‌ی پدر و مادرها به بچه‌هایشان صدمه می‌زنند. نمی‌شود کاری‌اش کرد. جوانی، مثل آینه‌ای صاف و بی‌زنگار، آثار پرورش‌گران خود را جذب می‌کند. بعضی از والدین بر آن لک می‌اندازند، بعضی دیگر تَرَک، تعدادی هم، کودکی را کاملا خُرد و به تکه‌های کوچک ناصاف و تعمیرنشدنی مبدل می‌کنند.

گاهی وقتی چیز گران‌بهایی را قربانی می‌کنی، واقعا آن را از دست نمی‌دهی. فقط آن را به کسِ دیگری می‌بخشی.

مطرود که باشی، حتی سنگی که به طرفت می‌اندازند، می‌تواند دلت را شاد کند.