بریده‌های کتاب آبی ِ روشن

رفتن هیچ، مثل یک پرنده از جلوی چشمم پرکشید.

برای غسل دل مرده آب لازم نیست...

من از درون سینه خبر دارم از خانه های خونین از قصهٔ عروسک خون‌آلود از انفجار مغز سری کوچک بر بالشی که مملو رؤیاهاست

و غم که هجوم می‌آورد، اول جهان زن را فتح می‌کند.

ما را به جز برهنگی خود لباس نیست . . .

عمر اندک و فرصت خموشی بسیار تلخ است سکوت، گفتگویی بکنیم

خودکشی یعنی آنقدر در خودت مرده باشی که هیچ گلوله‌ای نتواند مغزت را متلاشی کند!

بانو خطابه‌ای بخوان کاخ سفید ِ آرزوهایشان را بلرزان!

صدف‌ها دروغ نمی‌گویند کافی است یک گوش ماهی بزرگ را بچسبانی به گوش رسانه‌ها تا تکرار باستانی موج‌ها نام پارسی خلیج را به گوش جهانیان برساند.

وقتی گفتم عاشقت هستم، می دانستم الفبایی جدید خلق کرده‌ام در شهری که هیچ‌کس خواندن بلد نیست...

عشق هیچ دفترچه‌ای ندارد و بزرگ‌ترین عشاق تاریخ هرگز خواندن را نمی‌دانستتد.

آه عروسک گنده! چرا تو را آتش زدند و هیچ نگفتند که بچه ها تو را با هزار آرزو درست کرده‌ بودند؟

مثل هوای بهار لطیف بود، مثل آفتاب تابستان درخشان بود، مثل میوه های پاییز معطر و دوست داشتنی بود و مثل ماه شب‌های زمستان صاف و دلچسب بود و مثل لاله‌ی صحرایی سرخ رو و وحشی بود.

ده سال است که غمت را می‌پرورم ...

من به نفس کشیدن پنهانی عادت دارم و به تماشای آسمان از پنجره‌ای مجازی.

ابرهای سیاه حمله‌کنان به سمت ماه روانه شدند و پیکرهٔ آسمان را تاریک ساختند.

فریاد حسرت‌آمیز آرزوی انسان شدن، صدایی بود که هر صبح از گورستان‌های زمین، لرزه بر کیان هستی می‌انداخت.

مبادا به بهانهٔ بهشت از بهشت آفرین غافل شوید.

من می‌خواهم به کودکیِ خویش بازگردم، به پاک‌ترین رؤیاها.

شادیِ خریدنِ اشیاء ِ نو، شادیِ لبریزی‌ست.