بریده‌های کتاب آبی ِ روشن

مثل هوای بهار لطیف بود، مثل آفتاب تابستان درخشان بود، مثل میوه های پاییز معطر و دوست داشتنی بود و مثل ماه شب‌های زمستان صاف و دلچسب بود و مثل لاله‌ی صحرایی سرخ رو و وحشی بود.

ده سال است که غمت را می‌پرورم ...

من به نفس کشیدن پنهانی عادت دارم و به تماشای آسمان از پنجره‌ای مجازی.

ابرهای سیاه حمله‌کنان به سمت ماه روانه شدند و پیکرهٔ آسمان را تاریک ساختند.

فریاد حسرت‌آمیز آرزوی انسان شدن، صدایی بود که هر صبح از گورستان‌های زمین، لرزه بر کیان هستی می‌انداخت.

مبادا به بهانهٔ بهشت از بهشت آفرین غافل شوید.

من می‌خواهم به کودکیِ خویش بازگردم، به پاک‌ترین رؤیاها.

شادیِ خریدنِ اشیاء ِ نو، شادیِ لبریزی‌ست.

وقتی رنجی را دو نفر با هم تقسیم می‌کنند، تحمل آن آسان‌تر است. وقتی امیدی را دو نفر به هم بدهند، امیدواری شادی‌بخش‌تر است.

ما خواسته‌ییم که بی‌هیچ منتی پل باشیم میان کویر و باغ به این امید که عابران خوب، از دشت سوخته، به سبزباغ درآیند.

اگر امید را دمی رها نکردیم، نه بدان دلیل بود که آن را در خود داشتیم؛ با بدان سبب بود که امید را چون ودیعه‌یی به دست ما سپرده بودند تا به دست دیگران بسپاریم.

«ارزش آدم‌ها را همین لحظه‌های غافلگیرکننده آشکار می‌کند.»

ما، قبل از هر چیز، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم.

من هرجا که بمانم، مثل آب راکد می‌گندم. باید مسافر بود و همیشه در راه بود.

او تکیه‌گاه ما بود برای زمان خستگی؛ اما ما می‌کوشیدیم که خسته نشویم.

قلب، خاک خوبی دارد. در برابر هر دانه که در آن بنشانی، هزار دانه پس می‌دهد.

دانستم ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است.

صدای جیرجیرک‌ها و باد، صدای ضربه‌های قلب صحراست.

به گفت و گو نشستن، گاهی، شاید این ایمان را در ما بیافریند.

در بدترین شرایط کمتر کسی توانسته است چَنته‌ی روح مرا از خنده تهی کند.