بریده‌های کتاب مولین مونرو غمگین نیست

در زندگی همه ی آدم ها برای ثانیه ای به این نتیجه میرسند که بودن یا نبودنشان در جهان هستی هیچ تغییری ایجاد نخواهد کرد،.

رازها ترسناک ترین حرف ها میان آدم ها هستند. راز را باید میان خودت و دلت نگه داری و گرنه اخرش یک روز در جا و مکان نامناسبی فاش میشود.

رسالت این رسالت من است که به آدم ها بفهمانم که یک جای دنیا باید بایستند و به دور خود نگاه کنند و ببینند تا به حال با روح و قلب خود چکار کرده اند؟

آدم ها فکر میکنند دانستن چون یک فعل مثبت است پس احساس مثبتی را هم انتقال میدهد، اما این طور نیست. همیشه دانستن چیزی شما را راضی نمیکند. گاهی دانستن همان چیزی است که آغاز مشکلات است.

فقط ۱چیز برایش اهمیت داشت: گذشته اش را فراموش کند.

میگویند گرمی اشک از سوختگی دل است.

حرف ها شبیه بیماری ای مسری میان مردم میپیچد و با هر بار که دهان به دهان میشود، قدرتش بیشتر میشود و کنترل کردنش سخت تر.

تو میفهمی سال ها با تنفر و حسرت زندگی کردن از هر آدمی چه اهریمنی میتواند بسازد.

اما عزیزم، در زندگی در کنار همه ی دردها، سختی ها و تیرگی ها معجزه ایی هست به نام خیال. خیال آدمی را در برابر همه ی آنچه که دوست ندارد مصون نگه میدارد و رهایش میکند در دستان همه ی انچه دوست دارد.

آدم های منتظر همیشه دچار بلاتکلیفی هستند. نمیدانند و مستمر به این فکر میکنند که در مواجه با آنچه انتظارش را میکشند باید چه کنند. برای همین درون خود عذابی ممتد پرورش میدهند.

اقا حسن همیشه میگوید که آدم ها باید پای یک چیز در زندگی شان بایستند

خواب ها را به دو دسته ی خوب و بد تقسیم میکنید. خواب هایی که وقتی غرقشان هستید لبخند روی لب هایتان می آورند خوب اند و خواب هایی را که عرق سرد روی تنتان مینشانند و مثل یک جیغ از گلویتان بیرون میزنند بد میدانید. اما خواب ها فقط ۱نوع اند: خواب بد. درباره ی آن خواب هایی که شما هم بد میدانید که توافق داریم، اما یک لحظه به خواب هایی فکر کنید که خیال میکنید خوب اند، همان ها که وقتی چشم باز میکنید میفهمید همه اش یک رویای زود گذر بودو دلتان میخواهد برای واقعی نبودنش ساعت ها گریه کنید، همان خواب هایی که با همه ی خوبی ظاهری شان ته دلتان را سنگین میکنند و تا اخر روز واقعی نبودنشان را گوشه ای از ذهنتان به رخ میکشند.

میگویند در لحظه ی تشییع میت آدم باید خودش را جای میت تصور کند. میدانی؟

رازها آن چیزهایی هستند که ندانستنشان یعنی آرامش، دانستنشان اما آتشی است به جانت که هیچ چیز جز فاش کردنش خاموشش نمیکند.

یک روزهایی در زندگی آدم ها هست که برای آن خیلی صبر کرده اند. خیلی چیزها را به خاطر آن ندیده اند و از کنارشان رد شده اند. خیلی از فرصت ها را به خاطر آن از دست داده اند. هر بار که دست و دلشان لرزیده است گفته اند: نه! بگذار صبر کنم شاید شد....

برای شما راحت تر است که برای هر اتفاق تلخی در زندگی خودتان یا یک نفر دیگر دنبال مقصر بگردید. این طوری بار سنگین آن اتفاق سبک تر میشود.

بعضی آدم ها بعد از مرگ شان تمام نمیشوند. گلسرخی یکی از آنهاست.