بریده‌ کتاب‌های چهار قطره خون

ما دوتا شاخه‌ی خشکیم در اِبراز تبر ما دو بیهوده،ولی خوب به هم می‌آییم

قطره اشکی بچکان گونه‌ی گُل خشک شده‌ست لقمه‌ای اَبر از اندازه‌ی دریا کم کن

هزاران مهاجر در افکار من لانه کردند و خونِ مرا جرعه جرعه به پیمانه کردند

تو آن صیدی که صیاد خودت را صید خود کردی

نحسی از آنجا اتفاق افتاد... که زاده‌ی روزِِ بدی بودم در زیر و روی نبضِ بودن ها... من خطِ صافِ ممتدی بودم‌

دلم آشیانِ ابابیل وَهم و خیال است قسر رفتن از سنگ بارانِ شعرم محال است

اگر تن تر نکردم عیب از اقیانوس چشمت نیست که از دوران نوزادی مرا ترسانده‌اند از آب