بریده‌های کتاب گزیده اشعار حسین منزوی

به پیکار سرنوشت،گرفتار خود شدی که گر تیغ می‌کشی،به خود زخم می‌زنی نِه‌ای هم‌چو عنکبوت،که بر غیر می‌تند تو چون کرم پیله‌ای،که بر خویش می‌تنی

من و تو آن دو خطیم ،آری -موازیانِ به ناچاری که هردو باورمان ز آغاز،به یک‌دگر نرسیدن بود

کویر بودم و بارانی از تو، باغم کرد بهار می‌شوم ار بارشی دوباره کنی

همیشه راه دل از تن جداست در سفر جان دلت مراست_ تو خود گفته‌ای _اگر بدنت نیست

فارغ ز چند و چونم.هم عقل، هم جنونم هم سکته سکونم.هم نبض اضطرابم

با جرعه‌ای ز بوی تو از خویش می‌روم آه ای شراب کهنه که در ساغری هنوز

ما هر دُوان خاموش خاموشیم،اما چشمان ما را در خموشی گفت و گو هاست

نه حق حقم ،نه ناحق نه بدم،نه خوب مطلق سیه و سپیدم:ابلق!که به نیک و بد عجینم

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت،ولی به فکر پریدن بود

فراغ و عمر؟نه!حاشا که رخ دهد،حاشا! میان جیوه و آب،اتفاق همْ جوشی