بریده‌ کتاب‌های گزیده اشعار حسین منزوی

به پیکار سرنوشت،گرفتار خود شدی که گر تیغ می‌کشی،به خود زخم می‌زنی نِه‌ای هم‌چو عنکبوت،که بر غیر می‌تند تو چون کرم پیله‌ای،که بر خویش می‌تنی

من و تو آن دو خطیم ،آری -موازیانِ به ناچاری که هردو باورمان ز آغاز،به یک‌دگر نرسیدن بود

فارغ ز چند و چونم.هم عقل، هم جنونم هم سکته سکونم.هم نبض اضطرابم

ما هر دُوان خاموش خاموشیم،اما چشمان ما را در خموشی گفت و گو هاست

نه حق حقم ،نه ناحق نه بدم،نه خوب مطلق سیه و سپیدم:ابلق!که به نیک و بد عجینم

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت،ولی به فکر پریدن بود

فراغ و عمر؟نه!حاشا که رخ دهد،حاشا! میان جیوه و آب،اتفاق همْ جوشی