بریده‌های کتاب شاهدی بر زندگی من: نامه های ژان پل سارتر به سیمون دوبووار

با تمام قلب و روحم دوستت دارم

عزیزترینم، نمی‌توانی تصور کنی چگونه هر دقیقه از هر روز را با یاد تو می‌گذرانم، دنیای من از تو سرشار شده است. گاهی دلم برایت تنگ می‌شود و کمی رنج میکشم(خیلی خیلی کم)، در بقیه موارد از فکر اینکه عزیز دلم وجود دارد، برای خودش شاه بلوط میخرد و در درونم همواره با تو مکالمه‌ای دارم.

والدین عین چاقو در جمجه کودکانشان فرو می‌روند و افکار آن ها را به دو نیم می‌کنند

هنگامی که تاریکی شهر را دربر می‌گیرد و چراغها خط ساحلی را روشن می‌کنند هیچ چیز باشکوه‌تری در تمام دنیا وجود ندارد. حتی خطی از نور هم در هوا هست، تله‌کابین وسویوس. و چه کسی باور می‌کند که این نورها مال چراغ برق‌های خانه‌‌ی فقرا باشد؟

کوچولوی من، عزیزترینم، خدانگهدار. این‌قدر مشتاق شنیدن خبرهایت هستم که حتی به توصیف سفرهای کوچک پیاده‌ت در طبیعت فوق‌العاده هم با ولع تمام گوش می‌کنم.

و بعد تو باید بدانی که بی‌نهایت از اینکه وجود داری خوشحالم. برای من، تو از پاریس که می‌تواند نابود شود بسیار واقعی‌تری، واقعی‌تر از هرچیز دیگر: تو تمام زندگی من هستی، و من در بازگشتم تو را بازخواهم یافت.

ما در بیرونی‌ترین سطح با یکدیگر ارتباط برقرار میکنیم، اما هرکدام ما به واسطه تمام زندگی‌اش از بقیه فاصله گرفته است

خیلی خوب میفهمم منظورت چیست، وقتی مینویسی که به نظرت می‌رسد خوشبختی راه و روشی مرفه‌گونه برای درک کردن زندگی بود، و حالا که چهره دنیا اینچنین تغییر کرده،دیگر آنقدر ها هم به نظرت ضروری نمی‌رسد

آنچه که غیر ممکن است زندگی کردن به گونه‌ای است که انگار انسانی هستی در زمان حال و در آن زندگی، خودت تمام احتمالاتت را تشکیل می‌دهی_تمام احتمالات آینده‌ت.

اما چیزی هست که تغییر نمیکند،نمی‌تواند تغییر کند: هر اتفاقی که بیفتد، هرچه هم که بشوم، با تو میشوم...

نمی‌توانی بی‌تفاوت باشی. از همه چیز گذشته چپی‌ها همانقدر بی‌ارزش هستند که راستی‌ها، البته تو باید درباره چپی‌ها در زمان صلح و درباره راستی‌ها در زمان جنگ قضاوت کنی.

این تهی بودن کامل روزهاست که همه را سر هیچ و پوچ بی‌حوصله و زودرنج می‌کند.

می‌توانم ببینم که چطور متافیزیک و ارزش‌ها، انسان‌گرایی و حقارت، آزادی مطلق ما و شرایطی که در این زندگی یکتا که با مرگ محدود شده است داریم، بی‌ثباتی‌مان به عنوان مخلوقاتی بدون خدا که در عین حال آفریننده خود هم نیستند و شان بالایمان، خودمختاریمان به عنوان افرادی منحصر به فرد و تاریخ‌گراییمان، باهم در ارتباط هستند.