بریده‌ کتاب‌های مثل همه ی عصرها

روشنک سال آخر دبیرستان را تمام کرده بود که مادربزرگ مرد. قبل از مردن، پرتغال خواست. تابستان بود و پرتغال پیدا نمی شد. برایش هندوانه بردند. خورد و گفت «چه پرتغال شیرینی!» و مرد.

وقتی که می شود روی درگاهی پنجره نشست و توت خورد و تماشا کرد، چرا باید راه افتاد و به جایی نآشنا و غریب رفت؟ کجا بهتر از جایی که می شناسمش؟ که به آن عادت کرده ام. جایی بی آن که لازم باشد نگاه کنم،می دانم اگر پاهایم را دراز کنم به چندمین کاشی سفید درگاهی می رسم و...

چند وقت بود سرگیجه داشتم. فرق نمی کرد ایستاده، نشسته یا خوابیده باشم. حس می کردم تعادلم را از دست داده ام. حس می کردم زمین دارد از زیر پاهایم در می رود. دستم را دراز می کردم به چیزی چنگ بزنم که نیفتم و چیزی پیدا نمی کردم. مادرم می گفت: سردیت کرده. و مدام نبات داغ به خوردم می داد. روز تولدم شوهرم برایم ماشین ظرفشویی خرید که کارم کم بشود و عید که شد جارو برقی نو خرید. به هردویشان گفتم اگر چیزی به من بدهند که بتوانم به آن چنگ بزنم حالم خوب می شود و دیگر نمی افتم. مادرم و شوهرم به هم نگاه کردند و حرف نزدند.