بریده‌های کتاب 6 نظریه ای که جهان را تغییر داد: نیوتون و جاذبه، اینشتین و نسبیت، هاوکینگ و سیاهچاله ها، کوری و رادیواکتیویته، تورینگ و کامپیوتر ...

پس از هفت هفته رونگتن آماده بود تا یافته‌های خود را آشکار سازد. در ژانویه ۱۸۹۶ کشف خود را در یک سخنرانی عمومی اعلام داشت. اوج این سخنرانی هنگامی بود که رونگتن استاد تشریح سوئیسی رودلف فون کولیکر را از میان حاضرین فرا خواند. رونگتن از دست این مرد هشتاد ساله با اشعه‌ی X عکس‌برداری کرد. هنگامی که معلوم شد تمامی ساختمان استخوان‌های انگشتان و مچ فون کولیکر نمایان است، تمام حاضرین ایستادند و برایش دست زدند.

نبوغ و خلاقیت نیوتن بر شالوده‌های ترکیبی از قوانین کپلر و یافته‌های گالیله استوار شد. مفهوم گرانشی که در هنگام فرو افتادن سیب از درخت به ذهن او آمد، مالاً شبیه به همان نیرویی به نظرش رسید که ماه را در مدارش به دور زمین، و سیارات را در مدارشان به دور خورشید نگه می‌دارد. قوانینی که بر روی زمین برقرار بودند، در مورد اجسام آسمانی هم صادق و برقرار می‌بودند. این یک شهود شگفت‌انگیز و حیرت‌آور بود. در یک مرحله درک و فهم ما دیگر وابسته و محدود به زمین نبود، بلکه به تمامی پهنه‌ی جهان هستی تعمیم می‌یافت. پ.ن: تصور کنید در زمانی که هنوز مردم عادی فکر می‌کنن زمین گرد نیست و خورشید دور زمین می‌چرخه، یک نفر برای اولین بار تصویر یک‌پارچه‌ای از خلقت رو ببینه و به نمایش بذاره...

بعد از نیوتن درباره چگونگی رسیدن به این کشف و سایر یافته‌های دوران‌سازش سوال شد. وی پاسخ داد: «همواره با تفکر کردن درباره‌ی آن‌ها، موضوع را پیوسته در برابر خودم می‌نهادم و با صبوری به آن می‌اندیشیدم تا این‌که نخستین پرتوهای سپیده‌دم اندک‌اندک به نور کامل طلوع می‌انجامید.» بنابر آن حکایت مشهور "نخستین پرتوهای سپیده‌دم"ِ نظریه‌ی گرانش نیوتن وقتی به ذهن وی رسید که شاهد فرو افتادن سیب از درخت بود. از این موضوع غالباً به عنوان این‌که افسانه‌ی محض است، چشم می‌پوشند و آن را پی نمی‌گیرند. اما بنابر قول استاکلی، نخستین زندگی‌نامه نویس نیوتن: « وی به من گفت... تصور گرانش...گاهگاهی از طریق دیدن فروافتادن یک سیب، در حالی که در حال و هوای اندیشه و تفکر قرار داشته... به ذهنش متبادر می‌شده است.»

نیوتن یادداشت نوشتن را در دفترچه‌ی یادداشتی تحت عنوان برخی پرسش‌های فلسفی آغاز کرد که سرفصل آن از این قرار بود: «بهترین دوست من حقیقت است.»

رونگتن (کاشف اشعه ایکس) از به ثبت رساندن هرچیزی که مربوط به تولید یا استفاده از اشعه X بود خودداری کرد، زیرا اعتقاد داشت که این اشعه باید برای استفاده بشریت به کار رود. کشف او می‌توانست سود مالی عظیمی را برای او به همراه بیاورد. (فکر کنم منظورش با ثبت patentعه) با این حال او در سال ۱۹۲۳، پس از این که پس‌انداز زندگی‌اش در تورم عظیم آلمان از میان رفت، در فقر و پیری درگذشت.

با این حال از آن‌چه می‌داند شاد است زیرا در اطاق تنهایی خویش هوای غنی را می‌یابد که روح در آن رشد می‌کند، که از ذهن‌های مشتاق الهام گرفته است.

ریاضیات دکارت (و فلسفه‌ی او) به نحو بامعنی‌تری، جهان را به صورت ابزار مکانیکی پیچیده‌ی گسترده‌ای می‌نگریست. پیش از آن، مکتب ارسطو جهان را بر حسب کیفیت‌ها (خاک، هوا، و جز این‌ها) نظاره کرده بود؛ حالا به جهان در چارچوب کمیت‌ها-که قابل اندازه‌گیری بودند- نگاه می‌شد.

انیشتین در حوالی سال ۱۹۰۶ به شناخت و درکی سرنوشت‌ساز رسید، که نه تنها دامنه‌ی بصیرت و شناخت نسبت به ماهیت کوانتوم را افزود بلکه حاکی از پیشرفت هیجان‌انگیزتری هم بود. معلوم شد که کوانتوم‌های نور صرفاً ذراتی‌اند که به نحوی از شر جرمشان خلاص و به شکلی از انرژی تبدیل شده‌اند که با سرعت نور حرکت می‌کند. جرم، انرژی و سرعت نور به نحوی به هم پیوسته بودند و بین آن‌ها پیوندی برقرار بود.

در سال ۱۹۰۷، مینکوفسکی کتابی با عنوان فضا و زمان تالیف کرد، که وی در آن این موضوع را روشن کرد که زمان را باید در حکم بعد چهارم تلقی کرد. وی نشان داد که نه زمان و نه فضا را نمی‌توان به صورتی نگریست که دارای موجودیتی جداگانه‌اند. زمان جدا از فضایی که به آن مرتبط می‌شود، وجود ندارد؛ به همین ترتیب فضا جز در ظرف زمان وجود ندارد. جهان هستی (عالم) را باید چنان نگریست که از آمیزه‌ی «فضا-زمان» بنا شده است.

بنابر اصول نیوتن، همه چیز، از سیارات مداری گرفته تا سیبی که از درخت فرو می‌افتد، دستخوش قانون واحدی‌اند: نیروی گرانش. جهان هستی به صورتی منطقی در این سیستم نگریسته می‌شود، و قوانین آن مستقل از این که کجا و یا تحت چه شرایطی اعمال می‌شوند، همواره سازگار باقی می‌مانند. بنیان‌های این جهان‌اند که در آن فضا و زمان به عقل سلیم تعلق دارند. همان‌گونه که نیوتن در اصول ریاضیات (پرینسیپا) خود با اطمینان نوشت: «زمان مطلق، واقعی و ریاضی، فی نفسه و بنابر ماهیت‌اش، بدون ارتباط با هرچیز خارجی به آرامی جاری است، و نام دیگر آن دوام و مدت است.» به همین ترتیب «فضای مطلق، ماهیتاً، بدون ارتباط با هرچیز خارجی همواره بدون تغییر و استوار باقی می‌ماند.» به بیان دیگر فضا و زمان مطلق‌اند. و این طور هم به نظر می‌رسید.

پیش از آغاز قرن بیستم، ژول هانری پوانکاره‌ی فرانسوی، بزرگ‌ترین ریاضیدان عصر نیز درباره‌ی تصورات و مفاهیم معنای مطلق و زمان مطلق تردید خود را ابراز داشت. وی به نحوی خلاقانه استدلال کرد که اگر شبی در حالی که همه در خواب‌اند جهان هستی ناگهان هزار برابر شود، این جهان به کلی بدون تغییر و دست‌نخورده خواهد ماند. چگونه خواهیم توانست بگوییم که چه اتفاقی افتاده است؟ چگونه می‌توانیم این تغییر ابعاد را اندازه بگیریم؟ اصلاً نمی‌توانیم. به این ترتیب، مفهوم فضا نسبت به چارچوب مرجعی است که از آن چارچوب فضا اندازه‌گیری می‌شود.

حدس جسورانه‌ی نیوتن [مسئله‌ی گرانش] همه چیز را دگرگون کرد. از آن پس دانشمندان اعتقاد یافتند که هر چیزی را که در جهان هستی رخ داده می‌توان در چارچوب و به کمک ریاضیات و روابط ریاضی توضیح داد. این باور در حکم یکی از اعتقادات راسخ علم مدرن کماکان باقی مانده است. در واقع، این باور سنگ بنای اعتقاد مستمر و مداوم آن نظریه‌ی نهایی و غایی به شمار می‌آید که در چارچوب آن کارکردهای بنیادی جهان و هرچه در آن است، توضیح داده می‌شود.

یکی از پیامدهای نظریه انیشتین این بود که در حالی که سرعت به سرعت نور نزدیک می‌شد، زمان هم کندتر سپری می‌شد، و گذشت زمان در سرعت نور صفر می‌شد.

دو سال طول کشید تا این که سرانجام به فرمول مشهورش رسید که رابطه‌ای که وجود آن برایش قطعی بود، در آن فرمول می‌گنجید: e=mc^2، که در آن e انرژی، m جرم، و c سرعت نور است. این فرمول به معنای دقیق کلمه تکان‌دهنده و حیرت‌انگیز بود. بنا بر این فرمول، ماده عبارت است از انرژی منجمد یا فشرده‌شده و بر این امر دلالت می‌کند که اگر جرم به نحوی بتواند به انرژی تبدیل شود، مقدار کمی جرم مقدار عظیمی انرژی آزاد می‌کند.

همین یک دفعه، نیوتن کسی را یافته بود که می‌توانست به او به دیده‌ی تحسین بنگرد. بارو [استاد نیوتن]، مانند خود نیوتن، ساعت‌های متمادی کار می‌کرد و بسیار کم می‌خوابید. نیوتن خودبینی و خودخواهی مشابه خودش را نیز در حواس‌پرتی بارو باز شناخته بود، زیرا به قول یکی از هم‌روزگاران بارو، وی در «لباس پوشیدن بسیار مسامحه‌کار و بی‌تکلف بود... مانند این دانشمند را هرگز در عمرم ندیده‌ام.» نیوتن هم چنین چهره‌ای را از خود نشان می‌داد: «با بی‌مبالاتی بسیار رفتار می‌کرد، با کفش‌های پاشنه ساییده، جوراب‌های عجیب و غریب، ردای سفید که روی آن‌ها دربر می‌کرد، و موی سری که هرگز شانه به خود ندیده بود.»

نیوتن درجه‌ی کارشناسی (لیسانس) خود را در سال ۱۶۶۵ دریافت کرد. پروفسور بارو، ممتحن او به «نظری بی‌تفاوت» نسبت به توانایی‌های او رسید: نیوتن حتی اصول اقلیدس را نمی‌دانست. در واقع نیوتن برنامه‌ی درسی را جداً رها کرده و مورد بی‌توجهی قرار داده بود. چیزی که پروفسور بارو به آن پی نبرد این بود که نیوتن همان هنگام از دکارت جلوتر رفته بود، که دکارت کسی بود که به نوبه‌ی خود قبلاً بسی فراتر از اقلیدس قرار گرفته بود. نیوتن تقریباً به تمامی خود آموخته بود؛ به این معنی که عمدتاً به تنهایی کار می‌کرد و از کتاب‌ها مطالب را می‌خواند و فرا می‌گرفت. تمامی سرگرمی واقعی او به دفترچه‌های یادداشت‌اش منحصر می‌شد-دفترچه‌هایی که هرگز کس دیگری آن‌ها را ندیده بود.

کامپیوتر را می‌توان در ردیف استفاده از آتش، کشف چرخ، و کاربرد الکتریسیته دانست. این پیشرفت‌ها نیروهای طبیعی را مهار کرد اما کامپیوتر هوش را به کنترل درآورد.

طبیعت، و قوانین طبیعت در تاریکی شب پنهان بودند، خداوند فرمود نیوتن در وجود آید! و همه جا روشن شد. الکساندر پوپ