بریده‌های کتاب مردی با آرزو های دور برد

می گفت:« کاری رو که خوب انجام دادی، وانستا همونجا تشویقت کنن. زودی از در پشتی در برو!»

می‌گفت:«هیچ از بقیه عقب نیستیدو من خودم از جایی شروع کرده‌م که فرق لوله و اسلحه رو نمی‌دونستم!»

امنیت مردم مهم‌تر از رفاه و فرهنگ و همه‌چیزشان بود.

می‌گفت:« بعد از حسن باقری، ما یتیم شدیم.»

برای مادر همه کاری می‌کرد.

گفته بود:« من اگر مردم هم روی قبرم بنویسید: اینجا مدفن کسی است که می‌خواست اسرائیل را نابود کند.»

«از آقا که سرت شلوغ‌تر نیست. اینکه آقا می‌ره کوه، فقز برای ورزش نیست. می‌خواد من و تو یاد بگیریم.»

سال 1381، ظهر روز تولد حضرت زهرا، قله‌ی همیشه سپید دماوند از تراکم 4200 بسیجی و سپاهی به سیاهی می‌زد. از بلندترین جای ایران خورشید نزدیک‌تر به نظر می‌رسید و سایه‌ی پرچم «یا زهرا» روی تنها کشور رسمی شیعه افتاده بود.

می‌گفت:« کاری رو که خوب انجام دادی، وانستا همونجا تا تشویقت کنن. زودی ار در پشتی دربرو!»

در واقع هرکس فکر می‌کرد خودش دوست صمیمی حاج حسن است. ... حاج حسن استاد ارتباط گرفتن با افراد مختلف و جذبشان بود. همه آدم‌ها را دوست داشت. کینه کسی توی دلش نمی‌ماند. حتی توی ذهنش هم نمی‌ماند. با تمام مهارتی که در شناسایی آدم‌ها داشت و با همه تیزهوشی و فراستش، درمورد آدم‌ها پیش قضاوت نمی‌کرد.

«موضوع پایان‌نامه: شیوه‌ی مدیریتی سردار سرلشکر حسن تهرانی مقدم. عنوان: مدیریت بر قلب‌ها!»

«ایشان نه اینکه در کارش اخلاص داشته باشد، سرتاپایش اخلاص بود.»

« بپه‌ها، می‌دونین نصرت الهی چه‌جوریه؟ این نیست که ما بشینیم و دعا کنیم و راه‌حا بیاد تو ذهنمون. این طوریه که مثلاً اگه یه غیرمسلمون بیست بار باید دستگاهی رو تست کنه تا ایرادش رو پیدا کنه، برا من شیعه تو دومین بار اون ایراد معلوم می‌شه.»

حواسش به آفت‌های کار هم بود. همیشه می‌گفت:« باید مواظب باشیم اهداف مقدسمون رو گم نکنیم. نکنه دنیازده بشیم و دینمون رو دولتی کنیم. خدا نیاره روزی رو که از وقتی می‌رسیم سرکار، فکرمون پیش وام مشکن و تسهیلات و بازنشستگی و این چیزها باشه!»

مادر فقط یک بار بهش گفته بود که « اگر آقا روح‌الله بیاد، به کمک جوون‌هایی مثل تو باید کاری بکنه» و حسن مانده بود.

«من حاجتم شکفتن لبخند رهبر است»