بریده‌های کتاب فلسفه و آداب زیارت اربعین به انضمام پرسمان حسینی

زائر باید بداند که امام طبیب است، نه طبّاخ؛ طبیب به خیر و صلاح ما می‌نگرد، نه به حال و هوای ما، پس طبیعی است که اگر ما را از برخی دوست داشتنی ها محروم و به برخی رنج ها دعوت می‌کند؛ اما برخی از زائران، امام را تا حد طبّاخ پایین می‌آورند و توقع دارند که هرچه خواستند، امام برای آن‌ها فراهم کند. حرم جایی نیست که ما به امام سفارش دهیم،حرم، مطّب دکتری است که قرار است، روح بیمارمان را درمان کند.

غرض اینکه: اگر چه اختیارداشتن ما زمینه‌ساز خطاها یا گناهان ماست، اما خداوند ما را برای گناه نیافرید، او ما را برای این آفرید که در چنین شرایطی ، بهترین گزینه را انتخاب کنیم؛ و چون مهربانی اش اقتضا می‌کند برای گناهکاران و خطاکاران نیز کاری کند؛ بهانه ای به وجود آورد تا خطاکاران بتوانند راه صدساله را یک‌شبه طی کنند و به آغوش پر مهر خداوند بازگردند، بهانه ای از جنس زیارت و مقصدی از جنس کربلا.

اربعین چون آئینه‌ای به شما نشان می‌دهد نمره شما در انسانیت و اخلاق اسلامی چند است.

«فلسفه زیارت اربعین» راهپیمایی اربعین فرصتی است که انسان می‌تواند تمام ادعاهای خویش را محک بزند و ببیند تا چه اندازه اهل عمل است.

اربعین بهترین تعطیلات بچه هیئتی‌هاست. اربعین دل زدن به دریای سختی‌ها در عصر عافیت طلبی است.

راهپیمایی بزرگ اربعین نماد قدرت شیعه است؛ از این رو سیاسی‌ترین راهپیمایی جهان است؛ اگر سیاسی نبود بایکوت خبری نمی‌شد.

معیار محبت و عشق واقعی پیروی از خواسته‌های محبوب است.

هر امامی عهد و پیمانی بر گردن پیروان خود دارد و همانا وفای کامل به این عهد و پیمان در آن است که به زیارت قبور آنها برود. امام رضا علیه‌السلام

لبیک ای دعوت کننده الهی! اگر هنگامی که طلب کمک کردی بدن و زبان من نتوانست پاسخ تو را بدهد و به یاری تو بیاید پس همانا امروز قلب و گوش و چشم من تو را اجابت می‌کند و حال و هوای من تسلیم شماست.

کفش‌های رها شده جلوی حرم هر کدام یک داستان‌اند، روایت از آدمی که چون به یک قدمی محبوبش رسیده کفش‌ها را رها کرده و بی‌امان به دل دریا زده است. نه فرصت در صف ماندن دارد و نه حوصله در صف ایستادن.

اربعین بهترین فرصت برای تزکیه وجود ماست.

یکی از اصلی‌ترین فلسفه‌های زیارت اظهار عشق و ارادت به ولی خداست.