بریده‌های کتاب واندرومن

ولی به نظرم تلخ ترین قسمت کتاب اینجاست: - چون هیچ کس نمیتونه جنگ رو برای همیشه متوقف کنه. جنگ اجتناب ناپذیره. - شاید توی جهان شما اینجوری باشه. - در هر جهانی همینه. مشکل جنگ نیست؛ مشکل شکلیه که بشریت به اون داده. دایانا دست به سینه نشست. "تصور میکنم همه ی جنگ ها برای جان باختگان شون معنای واحدی داشته باشن." "اما حالا خیلی آسون تر شده غیر از اینه؟" دوباره به لپ تاپ اشاره کرد. "در قصه های قدیمی، جنگ به معنای قهرمانی بود که با گامهای مصمم و شمشیری در دست به کارزار می رفت. هیولایی در میان بود که باید از میدان به در می شد. اما حالا؟ حتی از سپاهیان تحت فرمان هم خبری نیست. حالا فقط بحث هواپیماهای بی سرنشین، ذخیره های هسته ای و حملات هواییه. یه نفر می تونه دکمه ای رو فشار بده و دهکده ای رو به کل از روی نقشه پاک کنه."

دایانا به مهمانان نگریست: زندگی هایی به اندازه ی بال بر هم زدنِ پروانه. لحظه ای هستن و در چشم برهم گذاشتنی،ناپدید می شن.

وقتی میدونی تا ابد زنده نیستی،یه جور دیگه میرقصی انگار همه چیز فرق داره، طور دیگه زندگی میکنی.

از ذهن دایانا گذشت که آیا همیشه باشکوه و عالی بودن طاقت فرسا نیست؟شاید ذات قهرمانان چنین ایجاب می کرد.

" قدرت قهرمان نمی پروراند." میتونی هزاران سرباز بسازی و با این حال حتی در سینه ی یکی از اون ها قلب یک قهرمان نتپه.

نمیتونیم همه ی زندگی مون یه گوشه قایم بشیم و به این فکر کنیم که اگه فرصتی گیر می آوردیم،به چه دستاوردهایی نائل می شدیم. باید خودمون اون فرصت رو جور کنیم.

نتایج به خودی خود گویای حقیقت هستند زمان تو هم فرا خواهد رسید.

جهان فانی پر است از بناهای یادبود و آثار تاریخی مختص فقدان و زیان. مادرش به او گفته بود،انسان ها با فولاد و سنگ بنا می‌سازند و به خود قول می دهند که همیشه به یاد داشته باشند "اما هرگز یادشان نمی ماند."

-دایانا توی دنیایی بدون نزاع بزرگ خواهد شد در سرزمینی قدم بر خواهد داشت که هرگز قطره ای خون روی اون ریخته نشده. -پس چه جوری یاد بگیره که براش ارزش قائل باشه؟