بریده‌های کتاب حکمت شادان

چون انسان باور دارد بصیرت و آگاهی در او وجود دارد، برای کسب آن زحمت زیادی به خود نمی‌دهد.

عادت دستان ما را هوشیارتر و خود ما را بی‌شعورتر می‌کند.

وقتی کاملا احساس میکنیم که حقیقت در دست ماست هر چیز دیگر را که در دست داریم رها میکنیم تا از این حس محافظت کنیم.

تو در دیگران چه چیزی را دوست داری؟ امیدم‌ را.

هر کس میخواهد نفر اولی باشد که به آینده می‌رسد؛ در حالی که مرگ و سکون تنها چیز قطعی برای همه آیندگان است! من دوست دارم آینده‌‌ام را نادیده بگیرم و نمیخواهم به خاطر صبر برای وعده‌هایی که به من داده‌اند دچار حسرت شوم.

کاری که ما انجام میدهیم هرگز فهمیده نمی‌شود؛ بلکه فقط ستوده یا نکوهش میشود.

قطعا که در این کره خاکی دنباله‌ای عشقی وجود دارد که در آن اشتیاق و تملکی که دو موجود به هم احساس می‌کنند، جای خود را به خواست و اشتیاقی جدید، عطشی متعالی و مشترک، عطشی برای کمال و آرمانی فراتر از هر دوی آنها داده است؛ اما چه کسی این عشق را می‌شناسد؟ نام حقیقی این عشق، دوستی است.

آیا هیچ تفاوتی میان دروغ و باور هست؟

یک همیشه خطاست؛ حقیقت همیشه با دو آغاز می‌شود. یک هرگز نمی‌تواند خود را اثبات کند اما دو در همین لحظه هم فراتر از تکذیب است.