بریده‌های کتاب هفتمین فصل شکفتن: روایتی نو از زندگی و زمانه امام موسی بن جعفر (ع)

در بیابان تفتیده زندگی، دعا همان درخت سایه‌گستر است.

برای تربیت شدن، تجربه‌ها بس‌اند. گذشت زمان پندآموز است. از کسی که سر و کار داری چیزهای خوب و بد یاد می‌گیری. یاد مرگ کافی است تا آدمی را از گناهان بازدارد. اوج شگفتی آن است که مردمان از بیم بیماری احتمالی، از غذا و نوشیدنی‌هایی دوری می‌کنند؛ اما از هراسِ آتشی که در شکم‌هایشان برمی‌افروزند از گناهان دوری نمی‌کنند.

هنگامی که آدمی راز هستی را در‌می‌یابد، چشمه‌های آرامش در درونش می‌جوشد و ظلمت زندان به نور و زنجیرها به آزادی تبدیل می‌شوند؛ اما روح، همچنان در زنجیر تن است و هرجا بدن رنج کشد و مویه کند، روح نیز رنج می‌کشد و می‌نالد. پیکره آدمی، آینه روح است؛ آیینه‌ای که پرتو در آن بازتاب دارد...

آن که در پناه تو درآید، هرگز شکست نمی‌خورد؛ پس ستایش توراست ای خدا...

برای آموختن، تجربه‌ها؛ برای پندپذیری، گذشت روزگاران؛ برای شناخت دیگران، سر و کار داشتن با آنان؛ برای پیشگیری از گناه، یاد مرگ کافی است.

حسین (ع) به مردم می‌آموخت یا آزاده زندگی کنند یا بسانِ نخل‌ها، ایستاده بمیرند.