بریده‌های کتاب رهنامه؛ علم و فناوری

دین عبارت است از فضای مطلوب زندگی بشری که اگر بشر بخواهد زندگی مطلوب داشته باشد، باید در این فضا قرار گیرد.

اگر ایمان بر دانش غربی تسلط داشت، دانش غربی به بمب اتم نمی‌رسید تا بعد این‌قدر تویش گیر کنند که چه کارش کنیم؛ محدودش کنیم؛ نگذاریم تا دنیا ویران شود‌ کارشان اصلاً به این‌جا نمی‌رسید. اگر ایمان با دانش هم‌راه بود، اصلاً استعمار و استعمار نو-که استعمار نو مخلوق دانش بود- به‌وجود نمی‌آمد‌.

ملت، ملت بااستعدادی است... این را باید باور کنیم. اگر جوانان ما این را باور کنند، ببینید برای تحصیل علم و کمالات چه روحیه‌ای پبدا خواهند کرد! این‌ها است آن چیزی که لازم است.

در اسلام، دانش بزرگ‌ترین چیز است، لکن نه دانش آن‌طوری که ما را به تباهی بکشد، نه دانشمندان آن‌طوری که ملت ما را به آغوش غرب یا شرق ببرند.

ای بسا کسانی که از قدرت علمی هم برخوردارند، اما ذخیره‌ی انباشته‌ی علمی آن‌ها هیچ‌جا کاربرد ندارد؛ کاروان علم را جلو نمی‌برد و یک ملت را از لحاظ علمی به اعتلاء نمی‌رساند. بنابراین جرئت علمی لازم است.

هر وقت ما برای پیش‌رفت علم کار می‌کنیم، این را فراموش نکنید که علم و دین توأمانند.

علم را برای خدمت، برای معنویت، برای پیش‌رفت فضایل انسانی، برای دفاع حقیقی از حقوق انسان باید فرا بگیرید.

هوش وافر، ذخیره‌ی علمی لازم و مجاهدت فراوان برای فراگیری، از عواملی است که برای به‌دست‌آمدن قدرت علمی، لازم است

علم هر چه هم پیش‌رفت کند، اگر از اخلاق و دین فاصله بگیرد، به‌حال «بشریت» مفید نخواهد بود.

از وقتی که اروپایی‌ها و غربی‌ها و سیاست‌مداران صهیونیست و متفکرانی که نشسته بودند برای نابودی دنیای اسلام نقشه کشیده بودند، دانش را همراه با سیاست وارد کشور ما کردند، علم را از دین جدا کردند؛ دین یک رشته‌ی خالی از علم شد و رشته‌ی علم، یک رشته‌ی خالی از دین.‌..

سلاح «علم» است و «ایمان» جهت آن را مشخص می‌کند.

آن‌چه کراراً تذکر داده‌ام، و رمز پیروزی است، اتحاد گروه‌های دانش‌جویی و تشکیل یک گروه اسلامی-ملی است در مقابل منحرفان که کوشش دارند تفرقه بیفکنند.

نوآوری و ابتکار، شجاعت علمی، اعتماد به‌نفس شخصی و ملی، کار‌ متراکم و انبوه، علاج کار «پیشرفت علمی» ما است.

امیرالمؤمنین(ع): «شرف و حیثیت انسانی خود را با ادب، و دین خود را با دانش حفظ کنید. »