بریده‌های کتاب در انتهای کوهستان سرد

چقدر آدمیزاد خوش خیال است. تا چشم باز می‌کند و میخواهد به عقب نگاهی بیندازد، چیزی جز تاریکی و یک مشت خاطره، یک مشت دلبستگی که هیچوقت از آن سیر نخواهد شد، نخواهد دید.

اولین شرط زیستن در دنیا را قضاوت نکردن بیان کرده بود.

آسمان تهران عجیب غم‌انگیز بود.

دلش یک پرواز می‌خواست، پروازی به سوی بیکران. به افقی جدید برای طلوع، به یک تحول عظیم در زندگی خودش...