بریده‌های کتاب به من دست نزن: رونوشت های کرونایی یک زن خانه دار نویسنده

نباید آن قدر غرق اسباب بازی هایمان می شدیم که یادمان برود برای چه آمده بودیم.

بعد از نماز صبح اینترنت را به این امید باز میکنم که ببینم فایلی که فرستاده ام سین شده یا نه! اما بی اختیار اول خبرها را چک میکنم. این عادت از روز شهادت حاج قاسم رویم مانده است که بعد از نماز صبح اول اخبار راچک کنم. نمیدانم چرا شب ها که ما میخوابیم، خبرها بیدارند و برای خودشان زادوولد میکنند.

یعنی چند نفر بعد از کرونا زندگی شان عوض میشود؟؟

به نظرم آدم‌ها به همان اندازه‌ای که به آب و غذا و هوا نیاز دارند محتاجند که در طول شبانه روز کمی تنهایی داشته باشند. اوقاتی که شاید کوتاه باشد ولی در آن حریمشان رعایت شود و هیچ فرد و صدا و دغدغه‌ای به تنهایی مقدسشان وارد نشود. زمانی برای بازپروری، شارژ مجدد، تعویض فیوزهای سوخته، تعمیر سیم‌های قاطی شده، منظم سازی ذهن و دسته‌بندی اطلاعات ورودی.

اصلا چه اشکال دارد شاید تکه هایی از تاریخ را از روی روایت زنان خانه دار بنویسند.

روزگار عجیبی شده ها. آدم های امروز همان طور که توی تخت شان با شلوارک لم داده اند، میتوانند بروند دانشگاه، خرید، مجلس ترحیم، سینما، کلاس ورزش، مهمانی و حتی دکتر، فقط زخم بستر نگیرند خوب است!