بریده‌های کتاب مشهور آسمان

ارزش تو به اندازه‌ آن چیزی است که در تو موثر است؛ یعنی هر چه تو را غمگین یا شاد می‌کند، همان هستی.

همیشه می‌گفت: من از این شعر مولوی تعجب میکنم که: دی شیخ با چراغ می‌گشت گرد شهر کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست و می‌فرمود: آدم پیدا کردنی نیست، ساختنی است. باید بسوزی و بسازی.

«خودت را در این عالم خرج چیزی کن که از تو بالاتر باشد».

وقتی کسی او را با وسیله به جایی می‌رساند تشکرهای معمول و جاری را نمی‌گفت و چنین دعا می‌کرد: «راه دور ما را نزدیک کردی، خدا راه‌های دورت را نزدیک کند و گاهی می‌فرمود: مارا به مقصد رساندی خدا به مقاصدت برساند». + چه قشنگ :)))

جمله «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ» در نماز به ما می‌آموزد که اول باید عبد بود و بعد رسول! اول باید به عبودیت رسید و سپس رسالت خلق را بر دوش گرفت. اول خودسازی بعد دیگر سازی.

آن قدر یقین به رافت و دست گشایش‌گر آقا داشت که وقتی گدایی در نزدیکی حرم امام رضا (ع) از او چیزی خواست، با آن همه دست و دلبازی محل نگذاشت و اعتنایی به اون نکرد... و وقتی اصرار فقیر را دید، فرمورد: بی‌سلیقه‌ای! آدم در کنار دریا از یک پیت حلبی آب نمی‌خواهد!

غصه‌های دنیا کم یا کوچک نمی‌شوند، تو باید بزرگ شوی!