بریده‌های کتاب نادیا

من ترجیح میدهم شبرو باشم تا اینکه خیال کنم در روز راه می روم.

آدم نباید فکر هایش را با وزن کفشهایش سنگینتر کند.

زمان بدجنس است،زمان بدجنس است،دوست دارد هر چیز در لحظه خودش اتفاق بیفتد.

آن چیست در آن چشمها که این قدر عجیب است؟چیست که از آنها باز میتابد،و هم تاریک است ،چون غم در آن هست،هم می درخشد،چون غرور در آن است؟

همه نبوغهای دنیا هم که یک جا جمع شود به چه درد خواهد خورد اگر این حضور دل انگیز و اصلاحگر عشق را به رسمیت نشناسد؟