بریده‌های کتاب آریو برزن: دلاوری که طعم شکست را به اسکندر چشاند

گفته‌اند بزرگترین عامل موفقیت اسکندر این بود که به دشمن فرصت تجدید قوا نمی‌داد.

من عقیده دارم که نداشتن اولاد به مراتب بهتر از داشتن خلقی است که درباره اش مقدر باشد پس از من باز افتضاحات و رسوایی‌های نیاکان خود را مشاهده کند. (بخشی از فلیپ مقدونی به ارسطو)

دستور داد خیمه را خلوت کنند. زیرا گریستن او در برابر سپاهیان و سردارانش موجب ضعف روحیه‌ی آنان میشد و داریوش چنان چیزی را نمی‌خواست. پ. ن: اگر گریه مردان را نمیبینید نشان از سنگدلیشان نیست شاید می‌خواهند دل شما قرص باشد.

آهای غارتگران! آن را نبریدش! آن بازوی جدا شده از تن و آن جان عزیز مال من است، نبریدش!!!

شهریار ایران ترجیح داده بود، زمستان سرد را زحمت بیرون رفتن به خود ندهد و در میان کاخ گرم و مجلل خود با زنان زیبای حرمسرا خوش باشد و سرداران و والیان نیز به تأسی از اون، غافل از این که دشمن بیدار است و هرگونه خطر را به جان خریده، شب و روز در حال پیشروی در کشور پهناور است. :(

خوب است که مرا از رودها نترساند، زیرا من از دریاها گذشته ام!

زمانی پیش آمد که خود اسکندر هراسی موهوم وجودش را فرا گرفت از اینکه نکند یاران و سپاهیان او از توقف زیاده از حد در آن شهر خوش آب و هوا، تنبل شوند و روحیه جنگجویی از یادشان برود و مانند سپاهیان داریوش تن پرور و رفاه‌طلب شوند.

به من بگو! با من به راحتی و آرامش درد دل کن. هرچه میخواهی بگو و هر حس غریبی را که بر دل مهربان و وجود نازنین تو فشار می‌آورد، بازگو کن!