بریده‌های کتاب نغمه آشیل

اهمیتی نداره هرکس اهل کجا باشه ، ارزشش بیشتر از دیگری نیست .

«اگه مجبور شدی بری، می‌دونی که من باهات میام»

شاید اندوه اصلی این باشه که وقتی عزیزت دنیا رو ترک می‌کنه تو هنوز زنده مونده باشی.

"اون یه سلاحه، یک قاتل. این رو فراموش نکن.تو می تونی از نیزه به عنوان عصا استفاده کنی، اما این ماهیتش رو تغییر نمیده."

خدایان هیچ‌وقت نمی‌ذارن که هم مشهور باشی و هم شاد.

دیگر هرگز او را ترک نخواهم کرد. تا هنگامی که اجازه دهد برای همیشه کنارش خواهم ماند.

« یه قهرمان رو نام ببر که همیشه شاد بوده باشه. نمیتونی، نه؟» «نه، نمیتونم.»

"خاطره ی دیگه ای نداری؟" "من از خاطرات ساخته شدم."

به خودم گفتم من آشیل رو تو تاریکی یا با لباس مبدل می‌شناسم. من اون رو اگه دیوانه شم می‌شناسم. من اون رو حتی موقع مرگ می‌شناسم.

برای بازمانده ها آرامشی وجود نداره.

تتیس: خاطره ی دیگه ای نداری ؟ روح: من از خاطرات ساخته شدم.

« من قراره اولین قهرمان خوشبخت و شاد باشم.» دست مرا در دستش نگه داشت. « قسم بخور.» « من چرا قسم بخورم؟» «چون تو دلیل این تصمیم هستی. قسم بخور.»

چشم های تیره اش مثل جزر و مد تو رو به سمت خودش می کشید، حتی اگه تو خلاف جهت شنا می کردی.

وقتی که زنده بود باید بهش بیشتر اهمیت می‌دادی نه حالا که مرده.

"آشیل؟ من طاقت دیدن غم و سوگواری تورو ندارم"

او حتی زحمت تهدید کردنم را به خودش نداد. به خاطرش ازش متنفر شدم، من باید ارزش تهدید شدن را داشته باشم.

"من نتونستم ازش یه خدا بسازم." "ولی تو ساختی."