بریده‌های کتاب شیرین نشاط در گفتگویی بلند با محمد عبدی

این تاریخ شخصی یک هنرمند است که یک اثر را شکل می‌دهد. نمی‌شود فقط با اخبار رسانه‌ها درباره‌ی جهان اثر هنری خلق کرد. در این زمینه نمی‌شود دروغ گفت و تقلب کرد.

دانش و تجربه و خود را در جریان زندگی قرار دادن می‌تواند به تو شخصیتی بدهد که بتوانی هنرمند شوی.

مهمترین شاخصه‌ی هنر دیوانگی است. این انرژی دیوانه‌وار اگر نباشد جواب نمی‌دهد.

تارکوفسکی گفته هنر چیزی است که تو خدمتکار آن هستی و چیزی نیست که تو درباره‌اش برنامه‌ای داشته باشی. چیزی است که در درون تو اتفاق می‌افتد و تو درکش نمی‌کنی.

به شدت مخالف این هستم که هنر به طور کامل از بینش می‌آید. ترکیبی است از زندگی‌ای که داشته‌ای با تحقیقات و دانش.

هنر چیزی نیست که از طریق آموزش آن را به کسی بدهی. هنر چیزی است که از زندگی می‌آید؛ از تجربیات تو و از دیو درون تو.

سیاستمداران می‌آیند و می‌روند و چیزی که می‌ماند هنر و فرهنگ است که وصیتی است درباره‌ی روح انسان.

مهم اما تجربه‌ای است که هنرمند به آن دست می‌زند، بی‌واهمه و بدون ترس از دست دادن نام و شهرت به دست آمده، و می‌خواهد در حیطه‌هایی، که به قول خودش «نوآموز» هم هست، تجربه کند و این را به تکرار تجربه‌های موفق قبلی و درجا زدن ترجیح می‌دهد. (از مقدمه‌ی کتاب)

هنر باید پی معنایی باشد، نه اینکه یک چیز سطحی را عرضه کند و یک چیز صرفاً تزئینی باشد.

فکر می‌کنم بخشی از من عاشق تازه‌کار بودن در یک کار است؛ کار روی چیز کوچکی که دارد بزرگ می‌شود و با آن آشنا نیستم و همین هیجان می‌آورد.