بریده‌های کتاب چنین گفت زرتشت

شاگردی که همچنان در مقام شاگردی بماند مزد استاد را تمام نپرداخته است .

انسان از آغاز وجود خود رابسی کم شاد کرده است. برادران گناه نخستین همین است و همین هرچه بیشتر خودرا شادکنیم، آزردن دیگران و در اندیشه آزار بودن را بیشتر از یاد میبریم

جان همانا زندگانی است که خود با دانش در زندگی راه می برد،با رنج خویش بر دانایی خویش می افزاید.این را تاکنون می دانستید؟

انسان از آغاز وجود، خود را بسی کم شاد کرده است.برادران گناه نخستین همین است. هرچه بیشتر خود را شاد کنیم،آزردن دیگران و در اندیشه ی آزار بودن را بیشتر از یاد می‌بریم.

اکنون بر‌من آشکار شد که انسان آن گاه که به دنبال واعظان فضیلت می رفت،از همه بیش به دنبال چه می رفت: به دنبال خواب خوش می رفت و فضیلت های خواب آور برای آن

دوست می دارم آن را که روان اش خویشتن بر باد ده است و نه اهل سپاس خواستن است و نه سپاس گزاردن،زیرا که او همواره بخشنده است و بدور از پاییدن خویشتن.

آنچه در انسان بزرگ است این است که او پل است نه غایت.آنچه در انسان خوش است این است که او فراشدی ست و فروشدی. دوست دارم کسانی را که جز فروشدن زندگی دیگر نمی‌شناسند،زیرا که اینان فراشوندگان اند.

زیر بارِ منت‌هایِ بزرگ بودن کینه‌توز می‌کند نه سپاس‌گذار. و چون نیکی‌ای کوچک از یاد نرود به کِرمی جَوَنده بدل می‌شود.

کارهای بزرگ را همه دور از بازار و نام آوری کرده اند.پایه گذاران ارزش های نو همیشه دور از بازار و نام آوری زیسته اند.

شیطان روزی با من چنین گفت: خدا را نیز دوزخی هست. دوزخ او عشق به انسان است.

خلوت‌گزینْ احساساتی دارد که آرزومند کشتن او هستند و اگر به او دست نیابند خود را می‌کشند. آیا این جنایت توانی کرد؟

زندگی سرچشمه لذت است. اما آن جا که فرومایه نیز آب می نوشد، چاه ها همه زهرآگین اند.

مرد بزرگوار هرگز کسی را شرمسار نمی کند و خود از دیدار دردمندان شرمسار می گردد.

ارزش ها را نخست انسان در چیز ها نهاد تا خویشتن را بپاید. نخست او بود که برای چیز ها معنا آفرید ، معنایی انسانی! ازین رو خود را «انسان » می نامد ، یعنی: ارزیاب.

بگریز،دوست من، به تنهایی ات بگریز! تو را از بانگ بزرگ مردان کر و از نیش خُردان زخمگین می بینم. به تنهایی ات بگریز!به خُردان و بیچارگان بس نزدیک زیسته ای. از کین پنهانشان بگریز! آنان در برابر تو سرپا کین اند و بس

عشق هیچگاه بی بهره از جنون نیست.اما جنون نیز هیچگاه بی بهره از خرد نیست.

انسان به آسانی نمی‌تواند دریابد که چگونه تسلیم آرامش خواب می‌شود و تنها کسی می‌تواند به این حقیقت واقف شود که دریابد طول روز را چگونه بیدار مانده تا پلکهای چشم را در شب برهم نهد.

آنکس که ندیده است، دستی را که نوازش کنان میکشد؛ زندگی را خوب ننگریسته. پاره 69

در هم کردنِ زبانِ 《نیک و بد》: من این نشانه را چون نشانه‌یِ دولت به دست شما می‌دهم. به راستی این نشانِ خواستِ مرگ است! به راستی این اشارتی است واعظانِ مرگ را!

زن از چه کس از همه بیش بیزار است؟ آهن [روزی] به آهن ربا چنین گفت: «از تو از همه بیش بیزار ام که کشش داری، اما نه چندان که به خود بکشانی.»