بریده‌ کتاب‌های چنین گفت زرتشت

انسان از آغاز وجود خود رابسی کم شاد کرده است. برادران گناه نخستین همین است و همین هرچه بیشتر خودرا شادکنیم، آزردن دیگران و در اندیشه آزار بودن را بیشتر از یاد میبریم

جان همانا زندگانی است که خود با دانش در زندگی راه می برد،با رنج خویش بر دانایی خویش می افزاید.این را تاکنون می دانستید؟

انسان از آغاز وجود، خود را بسی کم شاد کرده است.برادران گناه نخستین همین است. هرچه بیشتر خود را شاد کنیم،آزردن دیگران و در اندیشه ی آزار بودن را بیشتر از یاد می‌بریم.

اکنون بر‌من آشکار شد که انسان آن گاه که به دنبال واعظان فضیلت می رفت،از همه بیش به دنبال چه می رفت: به دنبال خواب خوش می رفت و فضیلت های خواب آور برای آن

دوست می دارم آن را که روان اش خویشتن بر باد ده است و نه اهل سپاس خواستن است و نه سپاس گزاردن،زیرا که او همواره بخشنده است و بدور از پاییدن خویشتن.

آنچه در انسان بزرگ است این است که او پل است نه غایت.آنچه در انسان خوش است این است که او فراشدی ست و فروشدی. دوست دارم کسانی را که جز فروشدن زندگی دیگر نمی‌شناسند،زیرا که اینان فراشوندگان اند.

آیا چنان مردی هستی که آرزوی فرزند را سزاوار باشد؟ آیا آنچه از نهفت آرزوی ات زبان می گشاید حیوان است یا نیاز؟یا تنهایی؟یا ناسازگاری با خویش؟ می خواهم پیروزمندی و آزادی ات را شوق فرزند باشد.بهر پیروزمندی و آزادی خویش می باید یادمان های زنده بنا کنی.

و ما به هم خیره شدیم و به چمنزار سرسبزی نگریستیم که شامگاه سرد از آن می گذشت و با هم گریستیم. باری در آن دم زندگی نزدم از تمام فرزانگی ام عزیز تر بود‌.

زن از چه کس از همه بیش بیزار است؟ آهن [روزی] به آهن ربا چنین گفت: «از تو از همه بیش بیزار ام که کشش داری، اما نه چندان که به خود بکشانی.»

در هم کردنِ زبانِ 《نیک و بد》: من این نشانه را چون نشانه‌یِ دولت به دست شما می‌دهم. به راستی این نشانِ خواستِ مرگ است! به راستی این اشارتی است واعظانِ مرگ را!

زیر بارِ منت‌هایِ بزرگ بودن کینه‌توز می‌کند نه سپاس‌گذار. و چون نیکی‌ای کوچک از یاد نرود به کِرمی جَوَنده بدل می‌شود.

کارهای بزرگ را همه دور از بازار و نام آوری کرده اند.پایه گذاران ارزش های نو همیشه دور از بازار و نام آوری زیسته اند.

آنکس که ندیده است، دستی را که نوازش کنان میکشد؛ زندگی را خوب ننگریسته. پاره 69

انسان به آسانی نمی‌تواند دریابد که چگونه تسلیم آرامش خواب می‌شود و تنها کسی می‌تواند به این حقیقت واقف شود که دریابد طول روز را چگونه بیدار مانده تا پلکهای چشم را در شب برهم نهد.

عشق هیچگاه بی بهره از جنون نیست.اما جنون نیز هیچگاه بی بهره از خرد نیست.

بگریز،دوست من، به تنهایی ات بگریز! تو را از بانگ بزرگ مردان کر و از نیش خُردان زخمگین می بینم. به تنهایی ات بگریز!به خُردان و بیچارگان بس نزدیک زیسته ای. از کین پنهانشان بگریز! آنان در برابر تو سرپا کین اند و بس

زندگی سرچشمه لذت است. اما آن جا که فرومایه نیز آب می نوشد، چاه ها همه زهرآگین اند.

ارزش ها را نخست انسان در چیز ها نهاد تا خویشتن را بپاید. نخست او بود که برای چیز ها معنا آفرید ، معنایی انسانی! ازین رو خود را «انسان » می نامد ، یعنی: ارزیاب.

مرد بزرگوار هرگز کسی را شرمسار نمی کند و خود از دیدار دردمندان شرمسار می گردد.