بریده‌های کتاب چنین می گفت زرتشت

این‌که اساس من کوچک باشد یا بزرگ، مرداب باشد یا آسمان، برایم هیچ اهمیتی ندارد. کافی‌ست که پایه و اساس من فقط یک وجب باشد، یک وجب اما محکم و استوار! روی یک وجب اساس استوار، می‌شود محکم سر پا ایستاد.

انسان به آسانی نمی‌تواند دریابد که چگونه تسلیم آرامش خواب می‌شود و تنها کسی می‌تواند به این حقیقت واقف شود که دریابد طول روز را چگونه بیدار مانده تا پلکهای چشم را در شب برهم نهد.

خدایی که هر چیز و همه چیز را می‌دید، به ویژه انسان را، چاره‌ای جز مردن نداشت. انسان را توان تحمل چنین شاهدی نیست.

عشق هیچگاه بی بهره از جنون نیست.اما جنون نیز هیچگاه بی بهره از خرد نیست.

تو ای روح آزاد، ای مسافر آزاد! خطری که در کمین توست کوچک نیست. روز بدی با تو بود، بپا شب بدتری نباشد با تو! برای آواره و در به دری مثل تو، زندان به مثابه‌ی خانه‌ی آرامش می‌آید. هیچ دیده‌ای چگونه می‌خوابند مجرمان در زندان؟ با خیال آسوده، با لذتِ فراوان از محلِ جدیدِ پر از امن و امنیت خویش! بپا تا در خط آخر راهت، مذهب و ایمان کوچکی تو را نکشد به دام، هذیانی کوچک اما سخت! زیرا خطر باورهای کوچک و سخت اکنون در کمین توست.

شیطان روزی با من چنین گفت: خدا را نیز دوزخی هست. دوزخ او عشق به انسان است.

خلوت‌گزینْ احساساتی دارد که آرزومند کشتن او هستند و اگر به او دست نیابند خود را می‌کشند. آیا این جنایت توانی کرد؟

بگریز،دوست من، به تنهایی ات بگریز! تو را از بانگ بزرگ مردان کر و از نیش خُردان زخمگین می بینم. به تنهایی ات بگریز!به خُردان و بیچارگان بس نزدیک زیسته ای. از کین پنهانشان بگریز! آنان در برابر تو سرپا کین اند و بس

آن‌که قادر نیست به خود فرمان دهد، باید از دیگری فرمان برد. بسیارند آن‌هایی که قادرند به خود فرمان دهند، معدودند آن‌هایی که قادرند از خود فرمان برند!

اکنون بر من آشکار شد که انسان آن گاه که به دنبال واعظان فضیلت می رفت،از همه بیش به دنبال چه می رفت:به دنبال خواب خوش می رفت و فضیلت های خواب آور برای آن.

با گورکندن است که گورکن‌ها بیمار می‌شوند. زیرا زیر خرابه‌های قدیمی، بسا زباله‌های متعفن پنهان‌اند. لجن‌زار را نباید شخم زد. روی کوه باید زیست.

زندگی سرچشمه لذت است. اما آن جا که فرومایه نیز آب می نوشد، چاه ها همه زهرآگین اند.

زایدان نیز مرگِ شان را سِتُرگ می انگارند و پوک ترین گردو نیز دوست دارد او را بشکنند.

ارزش ها را نخست انسان در چیز ها نهاد تا خویشتن را بپاید. نخست او بود که برای چیز ها معنا آفرید ، معنایی انسانی! ازین رو خود را «انسان » می نامد ، یعنی: ارزیاب.

دوست می دارم آن را که روان اش چنان سرشار است که خویش را از یاد می برد و همه چیز در درون اوست.پس همه چیز مایه ی فروشد او می شود.

مرد بزرگوار هرگز کسی را شرمسار نمی کند و خود از دیدار دردمندان شرمسار می گردد.

حماقت مردمِ خوب را نهایت و پایان نیست.

من بیزارم از این افرادی که به چشم‌شان همه چیز «خوب» است، که برای‌شان این دنیا بهترین دنیاست؛ این افراد را من «همیشه-از-همه-چیز-راضی» می‌خوانم. همیشه راضی بودن از همه‌چیز یعنی یافتن مزه در همه‌چیز؛ و یافتن مزه در هر چیز، نشان بی‌مزگی‌ست. من دهان و شکم‌هایی را دوست دارم که مشکل‌پسندند، سختگیر در سلیقه و انتخاب؛ آن‌هایی که یاد گرفته‌اند به موقع بگویند «من»، به موقع بگویند «آری»، به موقع بگویند «نه». جویدن و هضمیدن هر چیزی راه و روش خوک‌هاست...

هر آنچه پایدار است جز مَجازِ شاعرانه نیست! و شاعران بسی دروغزن اند.

هر چه بیشتر خود را شاد کنیم، آزردن دیگران و در اندیشه ی آزار بودن را بیشتر از یاد می بریم.