بریده‌های کتاب چنین گفت زرتشت

زندگی سرچشمه لذت است. اما آن جا که فرومایه نیز آب می نوشد، چاه ها همه زهرآگین اند.

زایدان نیز مرگِ شان را سِتُرگ می انگارند و پوک ترین گردو نیز دوست دارد او را بشکنند.

ارزش ها را نخست انسان در چیز ها نهاد تا خویشتن را بپاید. نخست او بود که برای چیز ها معنا آفرید ، معنایی انسانی! ازین رو خود را «انسان » می نامد ، یعنی: ارزیاب.

دوست می دارم آن را که روان اش چنان سرشار است که خویش را از یاد می برد و همه چیز در درون اوست.پس همه چیز مایه ی فروشد او می شود.

مرد بزرگوار هرگز کسی را شرمسار نمی کند و خود از دیدار دردمندان شرمسار می گردد.

حماقت مردمِ خوب را نهایت و پایان نیست.

من بیزارم از این افرادی که به چشم‌شان همه چیز «خوب» است، که برای‌شان این دنیا بهترین دنیاست؛ این افراد را من «همیشه-از-همه-چیز-راضی» می‌خوانم. همیشه راضی بودن از همه‌چیز یعنی یافتن مزه در همه‌چیز؛ و یافتن مزه در هر چیز، نشان بی‌مزگی‌ست. من دهان و شکم‌هایی را دوست دارم که مشکل‌پسندند، سختگیر در سلیقه و انتخاب؛ آن‌هایی که یاد گرفته‌اند به موقع بگویند «من»، به موقع بگویند «آری»، به موقع بگویند «نه». جویدن و هضمیدن هر چیزی راه و روش خوک‌هاست...

هر آنچه پایدار است جز مَجازِ شاعرانه نیست! و شاعران بسی دروغزن اند.

هر چه بیشتر خود را شاد کنیم، آزردن دیگران و در اندیشه ی آزار بودن را بیشتر از یاد می بریم.

آدمی را ارزش های دروغین و کلام های پوچ هولناک ترین هیولاست!

کسی را دوست دارم که برای آموختن زندگی می‌کند و آموختن را برای زنده ماندن و انسان برتر شدن می خواهد.

عشق هیچگاه بی بهره از جنون نیست . اما جنون نیز هیچ گاه بی بهره از خرد نیست.

اگر نابینا را چشم دهی، چنان بدی هایی بر روی زمین خواهد دید که نفرین خواهد کرد بر کسی که او را شفا بخشید.

به انجام رساندن کار های بزرگ دشوار است. اما دشوارتر از آن فرمان دادن به کار های بزرگ است.

شاگردی که همچنان در مقام شاگردی بماند مزد استاد را تمام نپرداخته است .

انسان از آغاز وجود خود رابسی کم شاد کرده است. برادران گناه نخستین همین است و همین هرچه بیشتر خودرا شادکنیم، آزردن دیگران و در اندیشه آزار بودن را بیشتر از یاد میبریم

جان همانا زندگانی است که خود با دانش در زندگی راه می برد،با رنج خویش بر دانایی خویش می افزاید.این را تاکنون می دانستید؟

انسان از آغاز وجود، خود را بسی کم شاد کرده است.برادران گناه نخستین همین است. هرچه بیشتر خود را شاد کنیم،آزردن دیگران و در اندیشه ی آزار بودن را بیشتر از یاد می‌بریم.

شیردل‌ها را من دوست دارم اما شمشیر زدن کافی نیست... حریفِ شمشیرِ خود را نیز به خوبی باید شناخت! و گاهی با شجاعت بسیار، جلوی خود را نگه باید داشت و از نبرد چشم پوشید تا... خود را برای مقابله با دشمن لایق‌تری آماده ساخت. دشمن کسی باشید که از او بیزارید، نه دشمن آن که محقر می‌شمارید.

مرا در میان مردم خطر ییش‌تری بود تا در میان حیوان‌ها.