بریده‌های کتاب رباعیات خیام

هرچند که رنگ و روی زیباست مرا، چون لاله رخ و چو سَرْو بالاست مرا، معلوم نشد که در طَرَبخانهٔ خاک نقّاشِ ازل بهرِ چه آراست مرا؟

آن قصر که جمشید در اوجام گرفت آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت بهرام که گور می گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

گر باده خوری تو با خردمندان خور یا با صنمی لاله رخی خندان خور بسیار مخور رد مکن فاش مساز اندک خور و گهگاه خور و پنهان خور

قانع به یک استخوان چو کرکس بودن به زآنکه طفیل خوان ناکس بودن

نتوان دل شاد را به غم فرسودن وقت خوش خود به سنگ محنت سودن کس غیب چه داند که چه خواهد بودن می باید و معشوق و به کام آسودن