بریده‌های کتاب برادران کارامازوف

با فشار یا اجبار به چه چیزی می‌توان ایمان آورد؟ از طرفی، هیچ دلیلی هم نمی‌تواند به این ایمان آوردن کمک کند. به خصوص دلایل مادی! اگر سنتما به مسیح ایمان آورد، نه به این خاطر بود که دید از نو زنده شده است بلکه پیش از آن در روحش آماده پذیرفتن این امر بود!

(خطاب به عیسی مسیح) درنتیجه به جای پایگاهی محکم که بتواند برای همیشه وجدان بشریت را آرام کند تو هرچه را خارق‌العاده، فرضی و مبهم بوده انتخاب کرده‌ای! تو هرچه را از قدرت بشر فراتر می‌رود برگزیده‌ای و هنگام رفتن طوری رفتار کرده‌ای که انگار دوستشان نداری. حال آنکه تو کسی بودی که جانت را برای آن ها فدا کردی!

خداوند در قدرت نیست بلکه در حقیقت است.

هیچ کس نمی‌تواند این موضوع(اثبات خدا) را ثابت کند، هر کس فقط می‌تواند خود را متقاعد کند.

زیرا رنج زندگی است. بی‌رنج چه لذتی در آن خواهد بود. من رنج می‌برم و هنوز زندگی نمی‌کنم.

چند وقت پیش مقاله‌ای از منتقدی آلمانی را که مدتی در روسیه زندگی کرده بود درباره دانش آموزان و جوانان امروزمان خواندم. در این مقاله نوشته بود به دانش آموز یا دانشجویی روسی نقشه‌ی صور فلکی را که تا به حال ندیده و با آن آشنایی ندارد بدهید، فردا آن را به حساب خودش اصلاح شده به شما برمی‌گرداند. معلومات صفر و ادعا بی‌نهایت!

کالگانوف دوید توی سرسرا، در گوشه ای نشست، سرش را پایین انداخت، صورتش را در دست هایش پنهان کرد و گریست. مدتی طولانی به همین حال ماند. انگار پسربچه ای باشد و نه جوانی بیست ساله های های گریه می‌کرد.

گفته‌ام که مال توام و خواهم بود،برای همیشه با تو خواهم بود،هرجا که محکوم به رفتنت کنند. خداحافظ مرد بیگناه که باعث نابودی خودت شدی.

-دقیقاً آدم چطور عقلش را از دست می‌دهد؟ -به گمانم دیوانگی انواع بسیار مختلفی دارد. -و آیا آدم خودش متوجه از دست دادن عقلش می‌شود؟ -به گمانم غیر ممکن است آدم در چنین وضعی حواسش به خود باشد.

مادر، گریه نکن زندگی بهشته. فقط خودمون خبر نداریم . اگه میخواستیم میتونستیم روی زمین بهشت بسازیم.

خداوند جز معما چیزی در برابر انسان قرار نداده!

انسانیت را دوست می‌دارم، اما از خودم در شگفتم. هرچه بیشتر انسانیت را در مفهوم عام دوست می‌دارم، انسان را در مفهوم خاص، یعنی مجزا، به صورت فردی، کم‌تر دوست می‌دارم.

طبق قانون کلی، آدم‌ها، حتی گناهکاران ، بیش از حد تصور ما ساده و ساده‌دل‌اند. و خود ما هم چنینیم.

به شدت دعا می‌کرد و سوای آن با خودش وحشیانه زمزمه می‌کرد: پروردگارا مرا با همه گناهانم بپذیر! ولی محکومم نکن! بگذار بدون داوری‌ات از این دنیا بروم. محکومم نکن چون پیشاپیش خودم را محکوم کرده‌ام. درباره‌ام داوری نکن چون دوستت دارم. من آدم پست و کثیفی هستم ولی دوستت دارم. اگر مرا به دوزخ بفرستی آنجا هم دوستت خواهم داشت. آنجا هم به همه اعلام خواهم کرد برای ابد دوستت دارم!

می‌دانی با وحشت به این نتیجه می‌رسم که اگر چیزی عشق فعالم را به انسانیت بر باد دهد، آن چیز ناسپاسی است.

دروغ نگویید. کسی که دروغ می‌گوید و دروغ‌هایش را هم باور می‌کند، دیگر هرگز نمی‌تواند حقیقت را دریابد، نه در خودش و نه در اطرافیانش، درنتیجه هم حرمت خودش را ازبین می‌برد و هم حرمت دیگران را. وقتی کسی رعایت حرمت خودش و دیگران را نکند، دیگر کسی را دوست نخواهد داشت و در نبودن عشق، موقعی که می‌خواهد خود را سرگرم کند، به شهوت و گناه رو می‌آورد. آن‌وقت در فساد و تباهی، حالتی حیوانی پیدا می‌کند و همهٔ این‌ها از دروغ گفتن به خود و به دیگران ناشی می‌شود. کسی که حتی به خودش هم دروغ می‌گوید، اولین کسی است که به خودش توهین می‌کند.

ما در عالم واقع زندگی می‌کنیم؛ خیال کردن بهتر است. می‌شود شادترین چیزها را خیال کرد، اما زندگی ملال انگیز است.

در آن باره حق با تو بود؛چون راز زندگی ادمی فقط در زنده بودن نیست؛بلکه باید درک کرد که بشر چرا زندگی میکند.بدون درک درستی از اساس زندگی انسان،هیچ انسانی به زندگی تن نمی دهد و ترجیح میدهد خودش را نابود کند تا به زندگی ادامه دهد،حتی اگر نان به اندازه ی کافی براش فراهم باشد.

اگر هم واقعاً خدایی وجود نداشت باید بشر آن را ابداع می‌کرد چون به وجودش نیاز دارد.

آنها هم گناهکار و پست هستند و هم علاقه مند به ما. ماهم رضایت دادیم از آزادی بهره مند شوند و بر آنها حکومت کنیم.آزادی برای آنها نتیجه ای شوم خواهد داشت؛ اما ما به ضعفا میگوییم به فرموده مسیح و به نام او بر شما حکومت می کنیم. ما بار دیگر آنهارا فریب میدهیم و اجازه نمیدهیم تو بار دیگر نزدیک ما بیایی.