بریده‌های کتاب راه رشد؛ الگوی دینی تربیت کودک و نوجوان

تربیت خیلی با حرف و سخن واقع نمی‌شود؛ بیشتر با عمل واقع می‌شود.

ما هرگاه امر حلالی را تحریم کنیم، یقین بدانید در کنارش امور حرامی را مجبوریم تحمل کنیم.

بچه‌ای که در کوچکی اذیت نمی‌کند، قضایش را در بزرگی به جا می‌آورد؛ یعنی موذی می‌شود. موذی شدن هرکسی به تناسب خودش است.

سعی کنید اولین رفیق بچه‌هایتان باشید، رفیق دوم نباشید.

هرکس مطیع آمریکا شد، با کمترین عصیانی از او چوب خورد؛ اما هرکس آمریکا را چوب زد، آمریکا برایش حریم قائل شد؛ چون (آمریکا) فاسق است؛ اگر تکریمش کنی، مغرور می‌شود و اگر استخفافش کنی، خاضع می‌شود.

شما فرزندتان را تربیت نکنید؛ بلکه خودتان را تربیت کنید، بچه هم به تبع شما تربیت می‌شود و شکل می‌گیرد. شما در کارهای خودتان دقت کنید، نتیجه‌اش این است که فرزندتان هم مثل خودتان می‌شود. لقمه حلال هم بسیار موثر است.

شما نمی‌توانی کسی را بسازی. در عین حال که رسالت مربی، رسالت بزرگی است؛ اما سرنوشت انسان به دست خود اوست و خود اوست که در نهایت تصمیم می‌گیرد.

طبیعت محرومیت و قناعت این است که برجستگی می‌آورد، غیرت و قدرت می‌آورد.

مال حرام یک اقتضائی دارد، نان حرام اقتضا دارد که انسان را به جهنم ببرد، اقتضا دارد که انسان با آن کار حرام بکند. نان حرام اقتضائش این است که دست و چشم و اینها، هی تشنه کار حرام می‌شوند.

انسان تا زنده است، هم امید است که اصلاح شود، هم خوف است که فاسد شود.

ما برای گریاندن مردم فوق دکتری داریم، اما برای خندان شان سیکل هم نداریم.

انسان تا مسائل داخلی خودش را حل نکند، نمی‌تواند هیچ مسأله‌ای را حل کند. باید با فراغت از حل مسائل درونی، برای حل مسئله‌ی یکی دیگر اقدام کند. انسان باید اول از خودش فارغ شود.