بریده‌های کتاب شاه کرنش کنان می کشد

آدم گوش دادن به کلمات را دست کم می گیرد اما همین گوش دادن زمینه ساز حرف زدن است.

به خواب رفتن یعنی غرق شدن در جوهر.

از خودم می پرسم چطور هرگز از کردار خودشان به وحشت نیفتادند در حالی که می دانستند دارند هزاران تن را نابود می کنند، هزاران تنی که این کشور خانه آن ها هم بود. به چه حقی هزاران تن رت به تبعید واداشتند در حالی که می دانستند این کشور مال آن ها هم بود.

ترس هر آن چه را می بینی بزرگ تر جلوه می دهد.

با عشق می توان خود را جوری دیگر حس کرد، ورای پوچی پس زده محدوده ای زیر نظر و یا زیر فشار. به همین دلیل عشق شد کنش جایگزین همه آزادی هایی که نبود.

سکوت وقفه ای میان صحبت نیست. برای خودش وزنی دارد.

سرزمینی که مرز هایش با اسلحه و سگ پاسداری شود جزیره است. ... در ذهن هر کس به جای جزیره خوشبختی آرزوی فرار جا داشت، گریز از جزیره به هر قیمتی که شده.

ترس را به دو شکل مجزا تقسیم کرد: ترس لحظه ای ترس نامنتظر است و وقتی علتش ناپدید شود خودش هم از میان می رود و اثری از آن نمی ماند. اما ترس پابرجا به مرور شناخته می شود و اسباب پدید آمدنش روز به روز نو و نا منتظر و غافلگیر کننده خواهد بود.

نوشتن به ظاهر شبیه حرف زدن است اما در باطن کاری ست عجین با تنهایی.

برای وصف همه چیز کلمه وجود ندارد. آدم همیشه در قالب کلمه نمی اندیشد. هنوز بسیاری از فکرهایم در بیان نمی گنجند ...

معیار کیفیت هر متن از دید من همواره یک چیز بوده است: آیا متن در سر گردبادی بی صدا برپا می کند یا نه.

اشیا همواره برایم مهم بوده اند. ظاهرشان بخشی از تصویر صاحبشان است. .... اگر بیشتر از صاحبشان عمر کنند باقی مانده فرد غایب به درون اشیای مانده از او رخنه می کند.

عشقم به زبان مادری ام نه بهتر بودنش که مأنوس تر بودنش است.

سکوت هر چیزی را که مدت ها نمی شد گفت در خود دارد، حتی چیزی را که هرگز بر زبان نخواد آمد.

آدم خواهی نخواهی یک زبان مادری دارد، و این زبان نعمتی ست نامحسوس.

مزه پرانی هایی بی پروا برای تجریه تصویر خدشه ناپذیر دستگاه حاکم. یک جور روحیه دادن به خود بود زیرا کسانی که خوراک خنده مان بودند هر آن می‌توانستند کلکمان را بکنند.

انگار وضع درختان فراری مانند آدم های فراری ست که دیاری خطرناک را در زمان مناسب ترک می کنند و دیاری به نسبت خوب نی یابند اما در ناحیه ای نامناسب از آن دیار جاگیر می شوند،بی قصد رفتن.