بریده‌های کتاب 110 داستانک از شهید مدافع حرم محسن حججی

ده یازده سالش بود. یک شب دست و پای من و پدرش را بوسید. شبش خواب دید لباسِ خادمیِ حضرت زهرا (ع) را بهش داده‌اند. از آن روز به بعد، ده برابر احترام من و پدرش را داشت. می گفت:« به من لباسِ خادمیِ بی‌بی را داده‌اند. می خوام تا همیشه نگهش کنم».

از وقتی فهمیدم باردارم، شش دانگ حواسم را جمع کردم. دیگر مواظب بودم کجا بروم، کجا نروم. چه لقمه‌ای را بخورم، چه لقمه‌ای را نخورم. چه حرفی را بزنم، چه حرفی را نزنم.

اون شب تا صبح یک بند حرف از شهادت میزد و گریه میکرد.گفت:زهرا اگه شهید بشم برا همیشه هستم اما اگه بمیرم دیگه نیستم! گفتم اگه من تابوتت رو ببینم دق میکنم نمیتونم تحمل کنم. گفت میتونی خانومم....حالا ببین اصلا پیکری میاد یا نه!

《وقتی عکس شهید رو به روی آدم باشه ،آدم حس می کن ه گناه کردن براش سخته . انگار که شهید لحظه به لحظه داره می بیندمون 》

تو جلسه خاستگاری نگاه معناداری کرد و گفت:من تو زندگیم دارم مسیری رو طی میکنم که همه دلخوشیمه،شما میتونی کمکم کنی؟ گفتم چه مسیری؟! گفت سعادت، بعد هم شهادت....