بریده‌های کتاب جسدهای معلق

باید به مرحله‌ای از زندگی برسی که به انتخاب خودت اعتماد کنی.

عمو می‌گه:«شب‌ها نباید به هیچی فکر کرد؛ چون سیاهی شب تموم امید رو می‌بلعه و ناامیدی رو قی می‌کنه توی صورت‌مون.»

همیشه به وجود اشیا و آدم‌هایی که اطراف‌مان هست، عادت می‌کنیم. کافی است فقدانی پیش بیاید؛ آن زمان است که تازه متوجه جای خالی‌اش می‌شویم.

فراموش نکن هیچ‌کس وطنش را به‌خاطر یک عده اجنبی ترک نمی‌کند.

ما از تبار ققنوسیم، می‌سوزیم، خاکستر می‌شویم؛ اما دوباره زاده می‌شویم.

عمو می گوید:«اگر خواستی مردمی را ذره ذره بکشی، موسیقی و رنگ را از آنها بگیر.»

عادت همیشگی‌اش بود. هروقت با مادرش می‌آمد ساحل قدم بزند، چیزهایی را که دریا استفراغ می‌کرد لب ساحل، با علاقه جمع می‌کرد...