بریده‌های کتاب فطرت

- بندگی خدای خیالی، بندگی خشک مقدسان و بی روح و بی معناست. - بندگی خدای معرفت فطری، عبادتش بسیار لذت بخش،. شیرین، معنی دان و تکامل بخش است.

هر چه فطرت قوی تر می شود، توجه به دین هم قوی تر می شود و در نتیجه انسان را به ((ربّ)) میرساند. اسلام را دین توحید می‌گویند چون انسان را به ((ربّ)) می رساند اما نه خدای خیالی، بلکه به خدای فطری؛ ولی اکثر خداها، خیالی است.

ای انسان! دین تو قبل از این که تو، خود را کسی بدانی به شکل آن قوانین بوده است و تو بر اساس آن آفریده شده ای و آن، دین قیّم است و قردادی نیست و هرچه بتوانی آن را بیشتر بفهمی و مثل آن شوی به تکامل می رسی.

یکی از موانع مهم که مانع میشود توجه به حقیقت خود کنیم ، تمام اعمالی است که مطابق دین و قوانین آفرینش ما انجام نشده است!! بلاتشبیه مانند پارچه ای که گِلی شده است و آن گِل هم خشک شده ، پارچه دیگر امکان باز و بسته شدن ندارد، باید گل را شست و بعد پارچه را باز و بسته کرد. این فطرت در اثر اعمال آنقدر خشک شده که دیگر حتی حرکتی برای توجه خودش به خودش ندارد ...

اما آیا محال است انسان، خدا را بشناسد؟ یا اینکه اصلا نباید در این باره فکر کنیم، نکند مشرک بشویم؟... بله، اگر کسی از راه تعقل، به ذات خدا بخواهد برسد، به کفر می رسد. اما منبع شناخت انسان فقط قوه عقل نیست. اگر معرفت از راه دل باشد، نه تنها به کفر نمی کشد، بلکه به واقعیت های صفات خدا می رساند.