بریده‌ کتاب‌های الویس پریسلی، زندگی در تنهایی

بیش از هر چیز، فقط می‌خواهم مردمی که در خانه هستند به درستی درمورد من فکرکنند.

از الویس پرسلی بودن خیلی خسته شدم.

من فقط آنجا در کلاس می‌نشستم و از پنجره به بیرون نگاه می‌کردم. نمی‌دانستم معلم چه می‌گوید. من به "تونی کرتیس" و "مارلون براندو" و ستاره بودن و خوانندگی فکر می‌کردم. من تمام مدت رویا می‌دیدم.

او (اِلویس) می‌گفت: "من خیلی خوشبختم که در این موقعیت هستم. این واقعا یک نعمت است که بتوانی به کسی کمک کنی."

همیشه قبل از اجرا عصبی بود؛ اما به محض اینکه روی صحنه می‌رفت، همه چیز را کنار می‌گذاشت و کاملا احساس آرامش می‌کرد.

... از روی صحنه می‌توانست ببیند که برایشان مهم نیست او چه کار می‌کند. او به آن عادت کرد. قرار نبود همه او را دوست داشته باشند. حتی ممکن بود بعضی‌ها هم از او متنفر شوند.

یک روزنامه‌نگار به او و دوستانش لقب "مافیای مِمفیس" را داده بود. بچه‌ها که عموما رئیسشان را E می‌نامیدند، بیشتر آنها عاشق این لقب بودند و با این باور که این لقب به آنها هویت تیمی جالبی می‌دهد، شروع به پوشیدن کت و شلوارهای مشکی و عینک‌های تیره کردند. الویس از این نام متنفر بود؛ زیرا یادآور چیزهای تلخ و کثیفی در ارتباط با فساد بود.

الویس پس از ضبط به بایندِر گفت: "استیو، من دیگر هرگز آهنگی را که به آن اعتقاد ندارم نمی‌خوانم ... "

صرف‌نظر از اینکه پارکر چقدر شهرت و پول برای اِلویس به ارمغان می‌آورد، به نظرش می‌رسید که پسرش روح و استعدادش را به یک شیطان زمینی می فروشد.

بااینکه آنها خدمتکار داشتند، گِلادیس همیشه دوست‌داشت خودش برای پسرش غذا درست کند و بعد می‌نشستند و صحبت می‌کردند.

به مدیر اجرایی NBC گفت: "می‌خواهم به مردم نشان‌دهم که واقعا چه‌کاری می‌توانم انجام دهم." این یک اقدام نادر علیه پارکر بود؛ اما اقدامی بود که بقیه زندگی حرفه‌ای او را تغییر می‌داد.

اِلویس می‌گفت: "افرادی شما را دوست‌دارند و افرادی هم هستند که شما را دوست‌ندارند. صرف‌نظر از کاری که انجام می‌دهید، نمی‌توانید همه را راضی کنید. برخی از مردم از عیسی ع متنفر بودند؛ اما او انسان کاملی بود."

... ولی الویس به پارکر اعتماد داشت. درواقع اعتمادش اشتباه بود. شاید اگر گلادیس زنده بود، این کار را نمی‌کرد. او در سال ۱۹۵۷ با نگرانی به الویس گفت: "الویس، آن سرهنگ تا سرحد مرگ از تو کار می‌کشد."

او (الویس) نمی‌توانست بیش این درمورد یک چیز اشتباه کند. او می‌ترسید که پس از مرگ فراموش شود، اما کاملا برعکس شد. او بعد از مرگش بیش از هر زمان دیگر مورد احترام بوده است.

به گلادیس گفت: "نگران نباش مامان. وقتی بزرگ شدم برایت یک خانه می‌خرم و تمام بدهی‌هایت را در خواربارفروشی می‌پردازم و دوتا کادیلاک می‌خرم، یکی برای تو و بابا و یکی برای خودم."

او (اِلویس) دوست‌داشت بگوید: "موسیقی انجیل، خالص‌ترین چیز روی زمین است"

وقتی پدرش یک ماشین چمن‌زنی قدیمی خرید، الویس به خیابان‌ها رفت و درها را می‌زد و پیشنهاد می‌داد که چمن‌های حیاط مردم را بزند. کار آبرومندانه‌ای بود و وقتی توانست قبض خواربارفروشی را بپردازد به خودش افتخار کرد.

الویس نمی‌توانست به چشمان کسی نگاه کند‌. او در خانه خودش در مقابل همسر و کارکنانش توسط سرهنگ (پارکر) تحقیر می‌شد.

هیچ‌کس نمی‌دانست چه باید بکند. این به الویس بستگی داشت که به خودش کمک کند و او نمی‌خواست. شاید سرهنگ باید بیشتر تلاش می‌کرد؛ اما پارکر می‌گفت که پرستارش نیست. برای پارکر تنها پول مهم بود.

گلادیس به او می‌گفت: وقتی کمتر از دو سال داشتی، در کلیسا از دامن من سر می‌خوردی، به راهرو می‌دویدی و سعی می‌کردی با گروه موسیقی آواز بخوانی.