بریده‌ای از کتاب نمایش در ایران (یک مطالعه) اثر بهرام بیضایی

نقالی عبارتست از نقل یک واقعه یا قصه، به شعر یا به نثر، با حرکات و حالات و بیان مناسب در برابر جمع. نقالی از آن جهت که قصد القاء اندیشه ی خاصی را با توسل به استدلال ندارد و تکیه ی آن بیشتر بر احساسات تماشاگران است تا منطق ایشان، نیز از آنرو که موضوع آن داستان‌ها و قهرمانان بزرگ شده ی فوق طبیعی هستند، و یا قصد واقع بینی صرف را ندارد، با خطابه متفاوت است. منظور از نقالی سرگرم کردن و برانگیختن هیجان‌ها و عواطف شنوندگان و بینندگان است به وسیله ی حکایت جذاب، لطف بیان، تسلط روحی بر جمع، و حرکات و حالات القاء کننده و نمایشی نقال، به آن حد که بیننده او را هردم به جای یکی از قهرمانان داستان ببیند، و به عبارت دیگر بتواند به تنهائی بازیگر همه ی اشخاص بازی باشد.