بریده‌ای از کتاب نزدیکِ ایده اثر ستاره نوتاج

اگر حین شنیدن یک سخنرانی ملال‌آور به هر دلیلی فکری به ذهن آدم خطور نکند، ممکن است به جایش خشم در وجودش انباشته شود. البته خشم واژه‌ی درستی نیست. مقصودم عصبانیتی به‌شدت خطرناک و مخرب است. در مورد خود من اغلب این عصبانیت در قالب فانتزی‌هایی با محوریت "دریدن" بروز می‌کند، شاید چون در سالن سخنرانی، چیزی پیدا نمی‌شود که آدم بتواند کمی آن را بدرد.