بریده‌ای از کتاب زن آینده اثر کریستیان بوبن

انسان در بیست سالگی در مرکز جهان می رقصد در سی سالگی میان دایره پرسه میزند در پنجاه سالگی روی حاشیه راه می رود و از نگریستن به درون و بیرون پرهیز میکند پس از آن .... دیگر اهمیتی ندارد . امتیاز کودکان و سالمندان، نامرئی بودن انهاست