بریده‌ای از کتاب سپیده دمان اثر فریدریش ویلهلم نیچه

یکی تهی‌ست و می‌خواهد سرشار شود. یکی دیگر سرشار است و تهی‌ شدن می‌خواهد. هر دو بر آنند، برای خویش فردیتی بجویند که در این کار به کارشان بیاید. و این رخداد را به والاترین معنایش با یک واژه ‌می‌‌توان نام نهاد. «عشق». چگونه عشق می‌بایست چیزی غیر‌خودخواهانه باشد؟ ١۵٩ - سپیده‌دمان - نیچه - علی عبداللهی