بریده‌ای از کتاب بیابان تاتارها اثر دینو بوتزاتی

چه اشتباه غم‌انگیزی! چه بسا که احساس‌های ما همه همنیطور باشد. خود را میان موجوداتی شبیه به خود می‌پنداریم اما جز یخبندان و سنگستانی که به زبان نامفهوم سخن می‌گوید چیزی در اطرافمان نیست. می‌خواهیم به دوستی درود بگوییم و دست پیش می‌بریم که دستی را بفشاریم، اما دست به لختی فرو‌می‌افتد. لبخند بر لبمان می‌خشکد زیرا درمی‌یابیم که کاملا تنهاییم‌.