در هر بردگی امید رهایی از طرف مالک هست مگر بردگیِ از نوع طمع که امیدی از جانب مالک به رهایی نیست. در اینجا اختیار رها شدن به دست بَرده ست نه مالک.
همچنان که یک گرفتار بیمار، موفق به مداوای جامعه خود نمیشود؛ یک اسیر و بنده مطامع نفسانی نیز موفق نخواهد شد دیگران را از اسارت‌های اجتماعی یا معنوی باز دارد.