"جنگل بی‌پایان به تاریکی ته حلق گرگ بود و پر از وحشت‌های بی‌شمار." 
داستان با این جمله شروع می‌شه، جمله‌ای که کلمات در اون به خوبی کنار هم قرار گرفتند تا فضای نقش بسته در داستان رو برای شما تصویرسازی کنند!

و سه و نیم ستاره تقدیم به این ماجراجویی عجیب و غریب با کِسترل و پیپیت و فین! 
فضاسازی داستان خیلی برام جذاب بود، چون من عاشق ماجراجویی، هیجان و درخت‌ها و موجودات عجیبم. اون حس و حالِ "جنگلی که تاریک و بی‌انتهاست" رو خیلی دوست داشتم‌. 
اما نکات منفی داستان چی بود؟ اول اینکه شخصیت اصلی داستان، کِسترل، فقط ۱۲ سالشه! و این برای منِ مخاطب داستان اصلاً باورپذیر نیست که یه دختر ۱۲ ساله شکارچی آدم‌برک باشه! حداقل باید ۳-۴ سال از اینی که بود بزرگتر باشه. 
و دوم هم اینکه روند داستان گاهی واقعاً کند و خسته کننده می‌شد، اینجوری که دلت می‌خواست فقط بخونی تا این فصلش تموم بشه بره. 
اما به طور کلی...
کتاب دوست داشتنی‌ای بود. 
دوست داشتنی و عجیب.

می‌دونم که دلم برای این ماجراجوییِ سبز و تاریک، تنگ می‌شه. :*)
        

          فقط ۶ روز طول کشید تا تمومش کنم! و الان ذهنم به شدت آشفته‌ست... نمی‌دونم از کجا شروع کنم نظرم رو بگم؟ 
خیلی سر امتیاز با خودم کلنجار رفتم ولی بیشتر نمی‌تونم بدم. و چرا؟ چون:
⭕️ شما تا نیمه‌ی کتاب هیچ هیجانی رو احساس نمی‌کنی. عملاً انگار داری یه رمان زرد عاشقانه می‌خونی به جای جنایی! فقط اتفاقات روزمره و کراش زدنای شخصیت اصلی!
⭕️ پایان داستان هم که تا حدودی غیرمنطقی به نظر میومد. اینجوری که همه چیز خیلی سریع گل و بلبل می‌شه و تمام!
⭕️ و انتظار بیشتری از پلات تویست (پیچش پیرنگ) داستان داشتم، نمی‌دونم، همه‌ش منتظر بودم یه اتفاق خیلی عجیب بیوفته که بگم: خدایا مگه می‌شه؟ 
⭕️ پایان داستان رو می‌تونستی حدس بزنی! فقط با مهم‌ترین قانون در جنایی نویسی: همیشه به کسی شک کن که هیچ‌کس، هیچ‌وقت، بهش شکی نمی‌کنه...
ولی سه ستاره هم به دلایلی دادم. چون:
⬅️ قلم فریدا مک‌فادن رو دوست داشتم، روون بود و آدم رو از کتاب خوندن خسته نمی‌کرد، یعنی می‌تونستی به مدت زیادی پشت سر هم از داستان بخونی. 
⬅️ هیجان و استرس ۳۰-۴۰ صفحه‌ی آخر داستان رو دوست داشتم، حتی یه تیکه، از استرسی که داشتم گفتم دیگه نمی‌تونم بخونم و کتاب رو بستم و گذاشتم کنار!! 
⬅️ موضوع داستان جذاب و "حداقل برای من" یه ایده‌ی جدید بود.
و در نهایت جدای این‌ها باید بگم کههه
اتفاقات داستان از یه جایی به بعد مریض و روانی گونه می‌شه و خوندنش روحیه و اعصاب قوی می‌خواد. و بعضی تیکه‌ها انگار داری خودت رو با کتاب خوندن شکنجه می‌کنی. 😭😂
اینم اضافه کنم که اگر انتظاراتم از داستان رو از همون ابتدا پایین آورده بودم ممکن بود لذت بیشتری از خوندن ببرم. 
و همین. 
در کل کتابی نیست که در رده‌ی اول به کسی پیشنهادش کنم. صددرصد کتاب‌های جنایی به شدددت بهتری وجود دارند.