آن آیه ها گویی تازیانه هایی درونی بر کالبد وجدان های خفته ایشان بود؛ که از خواب غفلتشان برمی جهانید و با بیداری‌ای دردنا‌ک آشنایشان می ساخت. از آنان آگاهی و هوشیاری ویژه ای می خواست. در خویش، به پرسش و محاکمه‌شان می کشانید. چونان نیشتری، بر دمل های چرکین و کهنه وجودشان می رفت، تا در پی آن، برای ایشان امید بهبودی و بهروزی در پی آورد.

آری، ای پسرم؛ حکایت غم ها در زندگانی انسان، حکایت زمستان ها در طبیعت است. زمستان اگر نباشد، بهاری در کار نخواهد بود. آن نیز هرچه دشوارتر، بهارِ پس از آن، زیباتر و پربارتر.

آمنه به یاد اشک ها و نگاه های حسرتبار دوشیزگانِ نورسِ مکه در شب پیوندش با عبدالله افتاد: "چه روی داد که همای سعادت،در آن مایه چرخ زدن ها، از میان آن همه رقیبان امیدوار، بر شانه تو فرود آمد؟! چه پیش آمد که این نیکبختی شگفت، که به رویایی شیرین شبیه تر است، از آن تو یکی شد؟! تو مگر در این میانه، جز شکیبایی و خویشتنداری، هیچ کرده بودی؟! تو که آرزوی دل را، به مادر خویش نیز نگفته بودی...!." نمی توانست! آنچه می کرد تا این نیکبختی بزرگِ روی کرده از غیب را هضم کند، نمی توانست! گاه حتی به تردید دچار می شد که این، آیا رویایی نیست که او در آن غوطه ور است؟ به راستی، این آیا همان عبداللهِ محبوب دل و جان جمله دوشیزگان شهر بود که اینک در کنار او و از آنِ او بود؟! این قامت موزون مردانه، این گیسوانِ شبق‌گونِ طعنه زنِ شب، این دیدگان سیاهِ آشوبگر، آیا دیگر از آن او شده بود؟! ...

فاطمه، از فَطَم اشتقاق می یابد و به معنای بُریدن، قطع کردن و جدا کردن است و فاطمه، به معنای بُریده است و جدا شده. به گفته رسول خدا(ص) وجه نام گذاری دختر گرامی اش به فاطمه، آن است که خداوند،او و محبانش را، از آتش جهنم دور می دارد. بنابر روایتی دیگر، وجه تسمیه آن، بازداشتن او و ذریه اش از آتش جهنم است، به شرط آنکه در حالی خداوند را ملاقات کنند که به یگانگی او و رسالت پیامبرش ایمان داشته باشند. به گفته امام صادق(ع) علت این نام گذاری، جدایی فاطمه از بدی هاست. امام کاظم(ع) نیز علتش را قطع طمع دیگران از ارث بردن ولایت می داند؛ چراکه ولایت، منحصر به فرزندان فاطمه(س) است.