نیرومند ترین بازو‌ نمیتواند به هنگام پرتاب کردن جسمی سبک به آن حرکتی بدهد تا آن جسم به فاصله ی دورتری پرتاب شود و به شدت به هدفی اصابت کند. آن جسم در همان نزدیکی به سستی بر زمین می افتد،زیرا دارای جرم کافی نیست تا نیروی بیرونی را جذب کند. وضع افکار زیبا و بزرگ و حتی شاهکارهای نوابغ، هنگامی که جز اذهان کوچک، ضعیف یا منحط وجود نداشته باشند و قدر آن را نشناسند نیز چنین است.
      

        مقدم بر همه آن بود که هرگز تا چیزی را به طور مسلم حقیقی نشناخته ام به عنوان حقیقی نپذیرم،یعنی از شتاب و پیش داوری کردن و از ملحوظ داشتن هرچیزی در داوری های خود، جز آنچه به نظرم آنقدر واضح و بدیهی باشد که امکان هیچ‌ تردید در آن نداشته باشم ،بپرهیزم.
      

        در روزگار ما هرچیز باردار ضد خود است؛ماشین آلات در عین اینکه نیروی شگفت آور کوتاه کردن و پر ثمر ساختن کار و کوشش انسانی را پیشکش کرده است،گرسنگی دادن و زیاد کار کشیدن و خسته کردن را نیز به ارمغان آورده است. منابع نوظهور ثروت با طلسم و افسونی خارق‌العاده ، به سرچشمه های نیازمندی و فقدان بر میگردد.پیروزی های صنعت و هنر جویی به قیمت شخصیت و خصال انسانی خریداری شده است. در همان حال که بشر به طبیعت دست می یابد،به نظر میرسد برده ی دیگر آدمیان یا اسیر رسوایی خویش شده باشد.حتی روشنی خالص علم ظاهراً جز بر پایه ی تاریک جهل توان درخشیدن ندارد. 
      

         از منظر محض علمی، زندگی انسان مطلقاً هیچ معنایی ندارد. انسان حاصل فرایندهای تکاملی کور بوده است که بدون هدف یا منظوری عمل می‌کردند. اعمال ما بخشی از طرح الهی هستی نیست، و اگر سیاره‌ی زمین فردا صبح نابود شود، عالم هستی احتمالاً مطابق معمول به حیاتش ادامه می‌دهد. تا آن‌جا که در این لحظه می‌توانیم بگوییم هیچ‌کس دلتنگ ذهنیت بشری نخواهد شد. بنابراین، هر معنا و فایده‌ای که انسان‌ها به زندگی‌شان نسبت می‌دهند توهمی بیش نیست.
      

        بهداشت روانی مستلزم اندازه ای از «تنش» است.تنش بین آنچه که به آن دست یافته،و آنچه که باید به آن تحقق بخشد.تلاش در پرکردن شکاف آنچه که هست و آنچه که باید باشد.
      

        هیچ همه چیز است!برای نیرومند شدن،ابتدا باید ریشه هایت را در هیچ فرو بری و رویارویی با تنهاترین تنهایی ها را بیاموزی...