که انسان برای عاشق شدن به دنیا آمده و اگر کسی بی عشق بمیرد، انگار اصلا زندگی نکرده است.
        

                دلم میخواست تک تک جمله های کتاب رو هضم کنم. نمیشد سرعتی خوند و رفت؛ مکث لازم داشت... شبیه نشونه بازی هر جمله به موقع بهم می رسید!
2 سال تمام طول کشید و ظهر تاسوعا آخرین صفحه خونده شد!
باید بگم یه خطی این کتاب اونجاست که میگه :
" دل آدمی بزرگ تر از این زندگی ست و این راز تنهایی اوست. "
        

                عشق نه زیباست و نه نیکو.
از او پرسیدم که تو ای دیوتیما، آیا گمان می کنی که عشق بدی و زشتی است؟
گفت: خاموش . مگر لازم است آنچه زیبا نیست، زشت باشد؟ مگر نمی دانی که میان دانایی و نادانی فاصله ای وجود دارد؟
من گفتم آن فاصله کدام است؟
گفت: باور درستی که نتواند منطق خود را اثبات کند، دانایی نیست اما چون شناخت به حقیقت است، نادانی هم نمی باشد و این فاصله ی میان دانایی و نادانی است.
 # رساله ای در باب عشق

        

                قربانی شو اما برای کسی که سزاوار آن است..
# جاذبه و دافعه حداکثری
        

                یه خطی داستان زندگی ون گوگ :
" اذیت شدن جزئی از عشقه "
با دو صفحه ی آخر این کتاب شدیدا اشک ریختم.........